Όταν η παλιά διευρυμένη πατριαρχική οικογένεια έμενε στο μικρό σπιτοκάλυβο με την εστία στη μέση να ντουχνιάζει όλο το σπίτι, το “ομόκαπνον” και το “όμαιμον” ήταν οι κυριότεροι συνδετικοί της δεσμοί. Έτσι και γω ανάδελφος –μη όμαιμος με κανέναν- εδώ στο Καρπενήσι, κάθε χειμώνα αποκτώ ισχυρούς ομοκαπνικούς δεσμούς με την μεγάλη καρπενησιώτικη οικογένεια.
Κορυφαία ομηρική αξία ο “αναθρώσκων εκ της εστίας καπνός”, κατάρα σήμερα τα φουγάρα των σπιτιών με τους ξυλολέβητες, τα τζάκια και τις σόμπες. Με τα πρώτα κρύα αναθρώσκουν σαν τσιμινιέρες της Πτολεμαϊδας και με λίγη άπνοια η πνιγηρή αιθαλομίχλη ενώνει με ακατάλυτους δεσμούς αγανάχτησης, δύσπνοιας και βρισιδιών όλους τους τλήμονες καρπενησιώτες, αθώους και ένοχους, σε τούτο το περιβαλλοντικό έγκλημα.
Κάπνιζαν παλαιότερα τα μπουχαριά και ευδαιμονιζόμασταν με μια άφατη και πρωτόγονη ηδονή, ντουχνιάζουν σήμερα οι καμινάδες και δαιμονιζόμαστε από την θανατερή οδύνη της αιθαλομίχλης.
Άτυχοι οι ιθαγενείς κάτοικοι του δύσμοιρου τούτου τόπου, με την μηδενική ρύπανση, όπως διαλαλούν οι τουριστικοί τελάληδες, τυχεροί οι τουρίστες, που ήρθαν στην ωραία μας πόλη, έχοντας στις αποσκευές τους μάσκα οξυγόνου και τυχερότερα τ΄ αγρίμια, που ενδιαιτώνται στα βαθιά φαράγγια των λόγγων μας.
Μακάριος όποιος δεν αναπνέει!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου