To είδα σε σκίτσο του Πετρουλάκη, το άκουσα και σαν ανέκδοτο: γιατί ο Μεϊμαράκης δεν θέλει εκλογή του νέου προέδρου της Ν.Δ. με κάλπη από τον λαό; Γιατί θα βγει ο... Τσίπρας. Προσπερνώ το δηλητηριώδες υπονοούμενο και μένω στην ουσία. Όντως. Τα τελευταία χρόνια οι κάλπες βγάζουν μόνο Τσίπρα. Το κάνουν από τις πρώτες εκλογές του 2012, όταν άρχισε για τον ΣΥΡΙΖΑ η «έφοδος στον ουρανό», όταν το 4% έγινε 17% και μετά 27%. Το έκαναν τρεις φορές το τελευταίο εννεάμηνο, με κορυφαία στιγμή τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου.
Τελικά το δύσκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να κερδίζει εκλογές, αυτό αποδεικνύεται... ευκολάκι δεδομένων των συνθηκών και των... αντιπάλων. Το δύσκολο ήταν και είναι να κυβερνήσει, να λύσει προβλήματα. Το προσπάθησε -είναι αλήθεια- με νύχια και με δόντια το επτάμηνο Ιανουαρίου - Αυγούστου. Έκανε βήματα μπροστά και βήματα πίσω, δοκίμασε και δοκιμάστηκε, έφτιαξε μια μαγιά πολύτιμη για το μέλλον. Αλλά στου δρόμου τα μισά τον πρόδωσαν οι... θηλιές του Σόιμπλε, τα αυτογκόλ της απειρίας και οι εμφύλιες «μαχαιριές». Στις εκλογές οι πολίτες τα προσπέρασαν όλα ή, για την ακρίβεια σχεδόν όλα. Αδιαφόρησαν για τις επιθυμίες του Σόιμπλε, συγχώρεσαν τα συριζαίικα αυτογκόλ, δεν γοητεύτηκαν από τις... πενιές του Βαγγέλα και αγνόησαν όχι τις εμφύλιες «μαχαιριές», αλλά αυτούς που κρατούσαν τα... μαχαίρια.
Κάπως έτσι έδωσαν μια ακόμα ευκαιρία, την τελευταία, στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία οφείλει να ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή. Αυτή τη φορά χωρίς καμία περίοδο χάριτος, χωρίς άλλοθι και ελαφρυντικά, αλλά με το βάρος της δυσβάστακτης συμφωνίας που υπέγραψε με τους δανειστές. Μια συμφωνία την οποία καλείται να διαχειριστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε και να μην ισοπεδωθούν περαιτέρω η κοινωνία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αλλά και να ανοίξουν δρόμοι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής.
Εδώ σε θέλω... κάβουρα δηλαδή, καθώς τώρα αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια. Τώρα χρειάζονται αποδείξεις δεξιότητας και μετά επιδείξεις αριστεροσύνης. Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω δεξιότητα, εννοώ αποτελεσματικότητα και σκληρή δουλειά, εννοώ ταχύτητα και μεθοδικότητα, εννοώ κοινωνική ευαισθησία και πρόνοια, εννοώ ευελιξία και προσήλωση στα σημαντικά και όχι στα επουσιώδη. Και υπονοώ και την αλληλεγγύη μεταξύ των υπουργών, την αυταπάρνηση, τη συλλογικότητα, την αντιπαράθεση ιδεών και όχι ανέξοδων ομφαλοσκοπήσεων. Την υπευθυνότητα και την ευθύνη.
Οι καλοί λογαριασμοί...
Θα μου πείτε: Δεν είναι πολύ νωρίς για γκρίνιες και μεμψιμοιρίες; Μπορεί. Αλλά οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και ο φόβος φυλάει τα έρμα. Γιατί το «κακό» το έργο το έχουμε ξαναδεί και δεν βλεπόταν. Είχαμε δει υπουργούς και υπουργούς να πίνουν τον πρωινό καφέ τους όχι στο γραφείο, αλλά στα τηλεοπτικά στούντιο και να προβάλλουν από εκεί όχι το έργο, αλλά το... εγώ τους. Είδαμε υπουργούς να κουνάνε... μαντίλια αλαζονείας και να σηκώνουν παντιέρες αριστεροσύνης. Και είδαμε προσωπικές στρατηγικές, θεσμικές παρεκτροπές και υπερφίαλες εκτροπές. Χωρίς εντροπές. Τα έχουμε δει όλα αυτά και δεν αρέσουν. Δεν ταιριάζουν στην Αριστερά και δεν έχει την πολυτέλεια να τα έχει ανάγκη.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός χτύπησε ήδη το καμπανάκι από το πρώτο κιόλας υπουργικό συμβούλιο προειδοποιώντας τους υπουργούς ότι δεν είναι μόνιμοι και ότι τα υπουργεία δεν είναι δικά τους, αλλά του λαού. Ορθώς και εγκαίρως. Μένει να δούμε αν θα πάρουν όλοι το μήνυμα και αν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας θα στείλει το δικό του «μήνυμα» σε όποιον παρεκτραπεί. Κυρίως μένει να δούμε στην πράξη αν θα αρχίσουν να ξετυλίγονται και να ιεραρχούνται οι προτεραιότητες, οι ιδέες και το σχέδιο του καθενός στον τομέα ευθύνης του.
Αν θα αρχίσουν να κυβερνούν όχι κατά πώς σκέφτεται και νομίζει ο καθένας, αλλά κατά πώς σκέφτεται και προστάζει η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, η οποία άλλωστε έχει και το «πεπόνι» της ανάγκης και το «μαχαίρι» της εντολής. Αν θα πάψει να κρύβεται πίσω από τα -όντως- άδεια ταμεία και αν θα αρχίσει να λύνει προβλήματα ξεκινώντας -έστω- από αυτά που δεν κοστίζουν. Αν θα αξιοποιεί τους άριστους και όχι τους αρεστούς. Ά! Και αν θα πάψε να έχει αυταπάτες για τον ρόλο φίλων, «φίλων» και αντιπάλων.
Καλώς ή κακώς. Ο χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Ο μόνος χρόνος που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός, που «χορηγεί» αναγκαστικά το παλιό αστικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να ανασυγκροτηθεί και να επανέλθει στα πράγματα. Άλλωστε ένας από τους πλέον επιφανείς εκπροσώπους του, ο οποίος μάλιστα διατείνεται ότι... ξέρει τι συμβαίνει γύρω του, το είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο, παραφράζοντας μια πολύ γνωστή φράση: Δεν θα αφήσουμε εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα να κρεμάσουν οι γύφτοι τα νταούλια. Δεν του βγήκε. Οι ρόλοι άλλαξαν. Τώρα οι «γύφτοι» είναι στ' άρματα και οι «κλέφτες» έμειναν με τα... νταούλια. Μέχρι πότε; Θα δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου