Ασφαλώς και δεν μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα τον κόσμο… Μπορούμε, όμως, να αλλάξουμε τον κόσμο μας… τον δικό μας κόσμο.
Ας ρουφήξουμε σταλαγματιά –σταλαγματιά τις μυρωδιές και τις ομορφάδες του Οκτώβρη, σα να ’ναι ολύμπιο νέκταρ Θεϊκό ή σα να ’ναι ένα ποτήρι γεμάτο με δυνατό κρασί συλλεκτικό…
Ας ζωγραφίσουμε, απάνω στον καμβά του σήμερα, με αδρές πινελιές τις όμορφες αναμνήσεις μας, χρησιμοποιώντας τα πλέον εντυπωσιακά χρώματα του φθινοπώρου…
Ας στολίσουμε και ας πλέξουμε με του ήλιου τις αχτίδες τις όποιες ελπίδες μας… Δεν έχει καμιά σημασία, αν είναι πραγματοποιήσιμες ή μη πραγματοποιήσιμες… Άλλωστε, μέσα από το «αδύνατον» ξεπετιούνται τα θαύματα και μέσα από το «δεν γίνεται» γίνονται αλήθεια και πραγματικότητα τα αξεπέραστα…
Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει έρμαιο στου θροΐσματος των πολύχρωμων φύλλων το άκουσμα … Ας αφήσουμε την καρδιά μας και την ψυχή μας να γίνουν παιχνιδάκι στις πνοές της χαδιάρας πρωινής αύρας και στο φύσημα του ανέμελου μεσημεριανού αέρα…
Ας αφήσουμε τ’ αστέρια, όπως τρεμοπαίζουν απάνω στο ανέγγιχτο του ουρανού, να ρίξουν λίγες σταγόνες φως μέσα στο κορμί μας, στο σώμα μας, στην ύπαρξή μας…
Ας γίνουμε αλληλέγγυοι στις πρωινές δροσοσταλιές ή στις σταγόνες κάποιας φθινοπωρινής βροχής
αφήνοντάς τες να σβήσουν απ’ το νου μας την πικρίλα, τις μεμψιμοιρίες και τις αντιθέσεις, που χάσκουν σαν αδηφάγα θεριά μέσα μας…
Ας αφήσουμε να σέρνονται στα χώματα και να πνίγονται μέσα στις γλοιώδεις εκκρίσεις τους τα σαλιγκάρια, γιατί, όποια φορεσιά φτερών και να φορέσουν, δεν γίνονται –είναι αδύνατον να γίνουν –ξεπεταρούδια, χελιδόνια και αετοί… Στο χώμα θα σέρνονται και σαλιγκάρια θα μένουν ολάκερη τη ζωή τους…
Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας αγκαλιάσουμε σφιχτά και τρυφερά, ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι μας αγάπησε, ό,τι αγαπάμε και ό,τι μας αγαπάει κι έπειτα… έπειτα, αν το κρίνουμε επιβαλλόμενο και σωστό, ας περπατήσουμε, με βήματα αργά και σταθερά, στα μονοπάτια της επανεκτίμησης, του επαναπροσδιορισμού και της διόρθωσης…
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου