Ο Αύγουστος στην προβιομηχανική κοινωνία ήταν ο κατ΄ εξοχήν πολιτιστικός μήνας. Οι άνθρωποι είχαν μισοτελειώσει την πρώτη και κρίσιμη φάση των αγροτικών εργασιών της συγκομιδής και τόριχναν για λίγο στο γλέντι, στο χορό και στο τραγούδι.
Εμείς, η μεταπολεμική γενιά, ζήσαμε τα απόνερα του προβιομηχανικού πολιτιστικού Αύγουστου. Κορυφαία πολιτιστική εκδήλωση ήταν τα πανηγύρια. Ήταν τότε που, από τη μια γλένταγαν οι άνθρωποι κι από την άλλη προβάλλονταν οι, όχι και λίγες, κακοδαιμονίες της μίζερης και μαύρης μετεμφυλιοπολεμικής μας κοινωνίας.
Αυτές οι κακοδαιμονίες στοίχειωσαν μέσα μου και κάθε φορά με υποχρεώνουν να βλέπω την απύθμενη μαυρίλα του κακού και να παραβλέπω κάποιες φωτεινές ακτίνες, που πολλές φορές διαλάμπουν στον πολιτιστικό μας ουρανό.
Εικόνα και ομοίωση της πολιτικής μας σκηνής ήταν το χοροστάσι. Πλήρωνε και χόρευε πάντα ο πρώτος, σέρνοντας τους άλλους στο κύκλο του χορού, οι οποίοι περίμεναν καρτερικά για να ρθει η σειρά τους. Μόνο μια διαφορά υπήρχε. Στο πανηγύρι οι χορευτές παράγγελναν το χορό τους ενώ στους πολιτικούς το χορό τον επέβαλλαν –και τον επιβάλλουν- τα μεγάλα αφεντικά.
Το πανηγύρι άνοιγε πληγές στον αποκλεισμένο παρία και βρώμιζε τις ψυχές, μικρών και μεγάλων, η κακογουστιά των μπαστουνόβλαχων χορευτών και η απαιδευσία των γύφτων μουσικών. Δεν νοούνταν πανηγύρι αν δεν άκουγες είκοσι φορές πως “ti pidaei ti pidaei” , “νάχαν οι καρδιές αμπάρες” και άλλους ασματοαδάμαντες.
Όποιος τολμούσε να πει, πως πρέπει να καταργηθεί η παραγγελιά και όλοι να χορεύουνε σε κύκλους το χορό, τον περίμενε το στίγμα του κομμουνιστή και αλλοίμονό του. Σήμερα βρέθηκαν πιο εύσχημες και σύνθετες βρωμιές να φορτώσουν στους αντίστοιχους αιθεροβάμονες.
Στην τραβεστί εποχή μας ο πολιτιστικός Αύγουστος εξελίχτηκε. Κύματα ετερόχθονων τριτοκλασάτων καλλιτεχνών, με τη βοήθεια και το αζημίωτο των ευαίσθητων πολιτιστικά αυτοδιοικητικών μας αρχόντων, κάθε χρόνο εφορμούν στο μπεζαχτά του Δημοσίου και μας αναβαθμίζουν και γλεντάμε και περνάμε καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου