Επί αιώνες ήταν αδιανόητες οι καλοκαιρινές διακοπές. Το καλοκαίρι ήταν εποχή μόχθου και συγκομιδής για το κακό χειμώνα. “Ο καλός ο νοικοκύρης το χειμώνα χαίρεται” έλεγαν. Επί αιώνες το ποθούμενο στα καλοκαιριάτικα λιοπύρια ήταν μια κρυόβρυση κι ένας καλός ύπνος στην παχιά σκιά ενός πλατάνου. Επί αιώνες ουδέποτε τραγουδήθηκε και ορέχτηκε το ηλιοψημένο δέρμα καμιάς τρυφερής νεάνιδος. Επί αιώνες, οι παραθαλάσσια κατοικούντες, ποτέ δεν σκέφτηκαν το καλοκαίρι να τσαλαβουτάνε στη θάλασσα.
Το κακό άρχισε όταν η τεχνολογία μας εφοδίασε ψυγεία, κλιματιστικά, αντιηλιακά και άλλα είδη πλαστικής αφθονίας, όταν οι αρειμάνιοι ορεσίβιοι εγκατέλειψαν την δροσιά των βουνών και ψηνόμενοι στους κάμπους και στις φάμπρικες είδαν δεκάρα στην τσέπη τους, όταν βάφτισαν το επικίνδυνο ηλιοψήσιμο σε ηλιοθεραπεία και το μπανιστήρι θεάρεστο σπορ και όταν η λεγόμενη σεξουαλική επανάσταση αφαιρούσε ρούχα και πρόσθετε εν δυνάμει ηδονές.
Ξελιγωμένοι μεσήλικες και ξαναμμένοι νεολαίοι, απεκδύθηκαν την κάπα του τσοπάνη και ενδύθηκαν το μαγιώ του καμακιού. Κολυμπούσαν μέσα σε έναν αισθησιακό Αρμαγεδδώνα και μια σαρκική αποκάλυψη, που δεν είχε προηγούμενο.
Σήμερα υποχώρησε το αισθησιακό στοιχείο και η θάλασσα είναι και χώρος δροσιάς, ξεκούρασης και ψυχοπνευματικής ενατένισης φυγής και στοχασμού. Όμως η χρονίως σοβούσα κρίση αναχαίτισε την μαζική και πολυήμερη κάθοδο του λαού στη θάλασσα.
Ούτω και εγώ -πεπολιτισμένος ορεσίβιος- ερανίσθην φευγαλέως εν κύματι θαλάσσης, προσκύνησα τα ιερά μπάνια του λαού, ταλαιπώρησα ολίγον την τρυφεράν μου επιδερμίδα και την ευαίσθητον, περί την ηλίασιν, κεφαλή μου, εγεύθην φραπέ παρά θιν΄ αλός και οι οφθαλμοί μου, δίκην εικονικής πραγματικότητας, ενεπλήσθησαν καλλιγράμμου και καλοψημένης σαρκός και επέστρεψα φριχτά κολασμένος για σωρεία, εν διανοία αμαρτημάτων! Πρόλαβα όμως να γευτώ και κάποιες από τις παρεχόμενες ψυχοπνευματικές ηδονές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου