Η Ευρυτανία κατοικήθηκε σαν μια τεράστια ανοιχτή πόλη.
Σιγά-σιγά, με μια συσπειρωτική πορεία των διάσπαρτων αγροικιών συγκροτούταν ο οικισμός και, αν υπήρχε μια πλατιά κοινόχρηστη πεζούλα, δημιουργούνταν η πλατεία του χωριού. Γύρω-γύρω άνοιγαν διάφορα εμπορικά μαγαζιά και κάποια εργαστήρια. Έτσι η πλατεία μεταμορφωνόταν σε αγορά, η οποία είχε χαρακτηριστικά της αρχαίας επικοινωνιακής αγοράς (χωρίς… ρήτορες) και οικονομικής αγοράς (χωρίς… χρηματιστές).
Λίγα χωριά είχαν από παλιά μια καλή πλατεία. Όσο πιο παλιά είναι η πλατεία ενός χωριού, τόσο πιο λειτουργική είναι.
Οι πλατείες, που σχεδιάστηκαν μετά τον πόλεμο, σε οικισμούς που μεταφέρθηκαν είναι αντιλειτουργικές και σχεδόν άχρηστες και πλατείες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια με τον πακτωλό των δανεικών, που τώρα πληρώνουμε, είναι τελείως άχρηστες.
Από τις πλατείες ξεκινούσε και ξεκινά ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Οι μαγαζάτορες, που τις λυμαίνονταν, επιλέγονταν από την κάθε πολιτική εξουσία και κυριαρχούσαν στους θώκους της αυτοδιοίκησης, με αποτέλεσμα να ρυθμίζουν τα θέματα των πλατειών κατά το συμφέρον τους. Έτσι έχουμε πολλές αυθαιρεσίες, αισθητικά εκτρώματα και ότι άλλο βόλευε ή νόμιζαν ότι βόλευε τους πλατειολυμαντήρες μαγαζάτορες.
Από κει που θάπρεπε η πλατεία να συνθέτει και να προβάλλει την πολιτιστική και στορική φυσιογνωμία κάθε χωριού, αποτελεί έναν αχταρμά παλιού και καινούργιου, ανάλογα με το πόσο κιτσαριό και ιδιοτέλεια κουβαλούσε μέσα του ο κάθε κοινοτικός άρχων.
Η όποια ανάπτυξη κάθε χωριού μπορεί να θεωρηθεί πλατειοκεντρική. Τα πάντα κινούνταν –και κινούνται- στη σφαίρα των συμφερόντων μιας δράκας μικρομάγαζων της πλατείας. Το Καρπενήσι ήταν χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Λέω ήταν γιατί η προτελευταία Δημοτική Αρχή, με κάποιες ρηξικέλευθες κινήσεις (μεταφορά Δημαρχείου κ.ά.) άμβλυνε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου