Πολλά σύμβολα κακοζωίας και μιζέριας έχουν εγγραφεί ανεξίτηλα μέσα μας –όχι όλων βέβαια. Ένα απ΄ αυτά είναι η βοστίνα. Ιστορικά, ως λέξη, ήταν ένας επαχθής τούρκικος φόρος επί των χριστιανοπαιδων και διατροφικά το βρασμένο και στραγγισμένο ξινόγαλο, εννοείται πλήρως αποβουτυρωμένο, ήγουν μετά το κοπάνισμα. Λόγω της ιδιαίτερης σχέσης, που είχε με τους τάλαινες καταναλωτές του, άκουε σε πολλά ονόματα, όπως αρ΄τμή, κοπανοτύρι, ξινομυζήθρα, κλωτσοτύρι, πρέντζα, ξινοτύρι, ξίνα, τεντομάτα και γατοπνίχτης. Σήμερα, αμαρτημένο με αρκετά ύποπτα λιπαρά, κυκλοφορεί με το ευγενές όνομα ανθότυρο.
Την πρωτοκαθεδρία της βοστίνας στην λίστα των απεχθών τροφίμων έκλεψε μετεμφυλιοπολεμικά το υπερ-ληγμένο σκονόγαλο και το σάπιο κασέρι της ΟΥΝΡΑ. Ότι δεν έτρωγαν τα αμερικάνικα γουρούνια έπρεπε να το φάνε οι εξαθλιωμένοι –υπερχρεωμένοι και υποχρεωμένοι- υπήκοοι του Τρούμαν.
Έτσι διοργανώθηκαν συσσίτια στα σχολεία και οι μαθητές έπρεπε υποχρεωτικά να φάνε τα απεχθή σαποπροϊόντα των ΗΠΑ και να υμνολογούν τον μπαρμπα Σαμ για την ευσπλαχνία του. Ο δάσκαλός μας, αμερικανικότερος των Αμερικανών, με τη βία που ασκούσε στην άρνηση των παιδιών να…
ανοίξουν το στόμα τους, συνέβαλλε τα μέγιστα, ώστε οι τότε δυστυχείς μαθητές να ελεεινολογούν ισοβίως την κατάρα της συμμαχικής βοήθειας.
Σήμερα -ανεπρόκοποι και υπερχρεωμένοι- ας μην μας αξιώσει ο Θεός να φάμε υποχρεωτικά, ως βοήθεια, εκτός των άλλων, και τα σάπια υποπροϊόντα των εταίρων μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου