Ο αγαπητός μου φίλος Σταύρος Τραγάρας από την Ατσική της Λήμνου με το δικό του αξεπέραστο τρόπο έγραψε για το σφάξιμο των γουρουνιών τα Χριστούγεννα, στο χωριό του. Πήρα λοιπόν την αφορμή να δημοσιοποιήσω και γω τα εκδοροσφαγικά μου κατορθώματα.
Τα Χριστούγεννα του 1964 (περίπου) δυο χεροδύναμοι άντρες κι ένα λιανόπαιδο αποφάσισαν
να σφάξουν ένα μεγάλο γουρούνι. Ο πιο χεροδύναμος έπιασε τα μπροστινά πόδια του γουρουνιού και πάτησε στο στήθος του, το λιανόπαιδο κράτησε τα πίσω πόδια και ο άλλος ο χεροδύναμος άρχισε να σφάζει. Το γουρούνι νύχιασε το πίσω πόδι του (οι γουρουνοσφαγείς καταλαβαίνουν) ανέτρεψε τον άντρα και μισοσφαγμένο, ουρλιάζοντας δαιμονισμένα, πήρε τα σοκάκια. Πίσω του έτρεχαν αλλόφρονες οι σφαγείς του. Εικόνες Αποκάλυψης. Αναστατώθηκε όλος ο μαχαλάς, ώσπου τη λύση την έδωσε κάποιος με τις δραμιάρες, που είχε στο δίκαννο.
Την άλλη χρονιά πάλι η ίδια σύνθεση, μόνο που το λιανόπαιδο ήμουν εγώ. Συσκέπτονταν οι άντρες. Το πρόβλημα ήταν ποιος θα σφάξει. “Εγώ!” τους λέω. Με κοίταξαν ψηλά, χαμηλά μου έδωσαν το χατζάρι και μού ’παν: “Κόψε με την ησυχία σου, από μας δε φεύγει το γουρούνι”. Έκοψα την ίδια μέρα το λαιμό άλλων τριών γουρουνιών.
Πολύ αργότερα, άντρας πια, βρέθηκα σε ανάλογη περίπτωση σ΄ ένα πεδινό χωριό της Καρδίτσας. Ο ένας καρδιτσιώτης συσκέφτηκε… μόνος του και είπε: “Θα το βαρέσω μ΄ ένα παλούκι στο κεφάλι, θα ζαλιστεί και θα το σφάξουμε με την ησυχία μας”. Πράγματι του ρίχνει μια δυνατή, αλλά το γουρούνι όχι μόνο δε ζαλίστηκε, παρά αγρίεψε και έφυγε εξαγριωμένο στα λασποσόκακα του χωριού. Και πάλι τη λύση έδωσαν τα δίκαννα, μόνο που είχαν ψιλότερα σκάγια και πήγαιναν οι πυροβολισμοί σύννεφο και το γουρούνι έγινε σουρωτήρι μέχρι να ξεψυχήσει.
Στο τελευταίο που έσφαξα θέλησα, μ΄ ένα φίλο, να καινοτομήσουμε. Το σφάξαμε, το μαδήσαμε, το ξεφασκιώσαμε και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε λαρδί, το οποίο τελικά δεν τρωγότανε με τίποτα. Όταν στο καφενείο ρωτούσανε το πατέρα μου, αν έφαγε το γουρούνι έλεγε: “ορέ έφαγα και το τομάρι!”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου