Λόγω της ενδημικής πείνας των κακοβίωτων Ευρυτάνων –και όχι μόνον- ήταν συνηθισμένη η έκφραση: “έχω να φάω από τις εκλογές!”. Οι τότε εκλογές, εκτός από τις κλασσικές δυσώδεις μεθοδεύσεις, κερδίζονταν με τις κουμπαριές, τις κουμπουριές και το καζάνι.
Ο κάθε υποψήφιος έστηνε το καζάνι του στην πλατεία και ο λαός “αδιακρίτως” πήγαινε έτρωγε και μετά χορτάτος ασκούσε το ύψιστο πολιτικό του δικαίωμα. Τούτο θυμήθηκα, όταν άκουσα τον Τσίπρα να εξαγγέλλει, ότι θα καθιερώσει το κουπόνι σίτισης και μειδίασα, όταν όμως το συσχέτισα με την γερμανική κατοχή φρίκαρα.
Εικόνες έσχατης ένδειας και εξευτελισμού του ατόμου ανασύρουν οι ουρές των πεινασμένων μπροστά στο καζάνι με την καραβάνα στο χέρι. Υπό αυτήν την έννοια το κουπόνι σίτισης είναι πρόοδος, όμως πιστεύω ο πήχης καταπολέμησης της πείνας πρέπει να μπει λίγο ψηλότερα και να προστατεύεται στοιχειωδώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πάντως το παλιό προεκλογικό κομματικό καζάνι των πολιτικάντηδων δεν κρίνεται κατάλληλο για τη Δημοκρατία μας, γιατί μπορούν να το αμαυρώσουν γεγονότα σαν κι αυτό που άκουσα κάποτε:
Σ΄ ένα χωριό άχνιζαν τα καζάνια των κομματαρχών. Πανεθνική φασολάδα ο ένας, μακαρόνια ο άλλος. Κάποιος λάτρης της μακαρονάδας έφαγε λίγο παραπάνω. Το ξηροδίαιτο στομάχι του δεν άντεξε και τα εξέμεσε. Όμως μαζί με τα μακαρόνια βγήκαν και τα φασόλια, που έφαγε στον άλλον κι έτσι προδόθηκε με ότι τούτο συνεπάγεται.
Όμως αν τα κουπόνια σίτισης απειλήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους μας, τότε θα πρότεινα τα παλλαϊκά και υπερκομματικά καζάνια, έτσι ώστε να μην εκτίθεται κομματικά ο πειναλέων και να τιμήσουμε την κοινωνία της αφθονίας και τον καταναλωτικό μας πολιτισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου