Πολλά φαιδρά έγραψα για τον παραδοσιακό τοπικό οίνο προσπαθώντας να προβάλλω και ονομασία προέλευσης όπως: “φουσκοπούτσης”, “δρόλαπας ”, “ξιδιάς” κ.λπ. τώρα θέλω να μιλήσω σοβαρά.
Το καλύτερο τοπικό εμπορικό κρασί που έπινα παλιότερα ήταν το κρασί της Γκόλφως στο Κρίκελλο. ΓΚΟΛΦΙΝΟ το έλεγε η τοπική μποεμία. Οι Λασπιώτες ήταν φανατικοί πελάτες του πιστοποιώντας έτσι την ποιότητά του, παρ’ ότι ήταν ποσοτικοί πότες. Υπεύθυνος παραγωγής του Γκολφίνο ήταν ο μεγάλος εραστής, του οίνου, ο μπάρμπας μου ο Αριστείδης.
Μετά ή και παράλληλα με το γκολφίνο κι άλλα τοπικά κρασιά φιλοξένησαν την οινοποτική μου ευωχία, όπως το κρασί του Κρέτση στο Κρίκελλο (καλός οινοποιός και με παράδοση) κι άλλα από Καρπενησιώτες, τα οποία το μόνο που έκαναν ήταν να με διαλύουν στομαχικά και κεφαλικά και να δυσφημούν τα τοπικά προϊόντα. Βέβαια έχω πιει και ωραιότατο κρασί από τη λεκάνη του Τρικεριώτη (Χελιδόνα κ.λπ.) κρασί που θα μπορούσε να αναδειχτεί μεταξύ των κορυφαίων τοπικών προϊόντων, αν ποτέ αποφασίσει –λαός και ηγεσία- να ασχοληθεί σοβαρά με την τοπική παραγωγή και ανάπτυξη.
Τώρα τελευταία κοσμεί την κάβα μου και ταξιδεύω οινοποτικά με το ΒΟΥΝΟΝΗΣΙ.
Ο συντοπίτης μας Γιώργος Μάκας, σπούδασε και δούλεψε ως οινολόγος στην Αυστραλία. Ήρθε εδώ κουβαλώντας στις αποσκευές του όχι μόνο τις άριστες οινολογικές γνώσεις και την πλούσια εμπειρία του στο κρασί, αλλά κι ένα σύγχρονο επιχειρηματικό ήθος, που τόσο ανάγκη έχουμε εδώ στην Ελλάδα και έφτιαξε την “Οινοποιία Ευρυτανίας”, όπου παράγει ωραίο κρασί με ντόπια φυσιογνωμία.
Έτσι το τελευταίο χρόνο πίνω “βουνονήσι”, όπως ονομάτισε μια ποικιλία του ο Γιώργος Μάκκας.
Όμως δε μπορώ να το συγκρίνω με το “γκολφίνο” γιατί είναι ισχυρός ο υποκειμενικός παράγοντας και γκολφίνο πια δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου