Τα… κατορθώματα του Κρικελλοπόταμου τις τελευταίες μέρες μ΄ έκαναν να εκτιμήσω βαθύτερα κάποιες ιδιαιτερότητες αυτού του θηρίου, όπως αποδείχτηκε. Η μεγάλη κλίση ροής που έχει (την μεγαλύτερη απ΄ όλα τα ευρυτανικά ποτάμια) και το πέρασμα του σε έδαφος πετρώδες, από ψαμμίτες με σοβαρές προσμίξεις χαλαζία, κάνει τη ροή μέσα στα ποταμολίθια ιδιαίτερα τυρβώδη και θορυβώδη, και γιαυτό ιδιαίτερης και πολύμορφης μουσικής πανδαισίας . Πολλές φορές αισθάνθηκα δέος στους θολούς βρυχηθμούς των κατεβασιών του. Μια μουσική πολεμική και αρχέγονη, που σε πάει σε σκοτεινές αλλαγές παλιών γεωλογικών περιόδων. Έτσι και φέτος μας παιάνισε την συμπαντική μουσική μιας κοσμογονικής δημιουργικής καταστροφής, τέτοιας που δεν ενορχήστρωσε τα τελευταία εκατό τουλάχιστον χρόνια.
Άλλες φορές κατεβαίνοντας για ψάρεμα, εκεί κάπου στο Τσουγκρί, ακούγαμε να συντονίζεται και να συγχορδίζεται το βαθύ και αέρινο βουητό το δάσους, με την τυρβώδη και ηχηρή κατρακύλα του ήρεμου Κρικελλοπόταμου. Μια μουσική που μόνο μια συμφωνία των γιγάντων της κλασσικής μουσικής θα μπορούσε να προσεγγίσει.
Βέβαια στην αλιευτική μας συνέχεια, ένα ασκημένο αυτί μπορούσε μέσα στο κελάρυσμα των νερών να ακούσει τους υπόηχους της ελεύθερης πέστροφας, που έσχιζε σα βολίδα τα γάργαρα νερά και τους… υπέρηχους της συλληφθείσης και ψυχορραγούσης πέστροφας στα επιδέξια χέρια μας, που πρωτόγονα, ξιαρμάτωτοι και ξεβράκωτοι, δίναμε τη μάχη σαν ίσος προς ίσον και ο καθείς με τα όπλα, που ή φύση τον προίκισε.
Η συχνή παλαιόθεν κάθοδός μου στο ποτάμι, μου επιτρέπει να αναφερθώ στη μουσική των νερόμυλων, από την συμφωνική ορχήστρα του Κρικελλοπόταμου. Άκουσα λοιπόν την γκραν κάσα των μαντανιών, τα ταξίμια της μυλόπετρας, τις υψηλές συγχορδίες της φτερωτής, τα κρόταλα της νεροτριβής και τα γλεντοκοπικά επιφωνήματα των νερών, που ηχούσαν είτε κατακρημνιζόμενα στους καταράχτες, είτε τυρβώμενα και στροβιλιζόμενα στην μεγάλη πίστα των ποταμολιθιών.
Είδα τη χρυσόσκονη της μυλόπετρας, το ολικής άλεσης στάρι και καλαμπόκι, το γέννημα της γης μου και το ευλογημένο με τον ιδρώτα μας. Οσμίστηκα το ποίημα της αχνιστής κουλούρας να αναδύεται από τη γάστρα. Γεύτηκα το ζωογόνο της άμυλο και το κρατώ σαν φυλαχτό ζωής.
Αυτά ως επιτύμβιος επιγραφή ενός πολιτισμού που μας άφησε χρόνους.
1 σχόλιο :
Εξαιρετικό κείμενο!
Δημοσίευση σχολίου