Πηγαίνοντας για το Κρίκελλο για να είδω ιδίοις όμμασι τους καταποντισμούς, που συνετάραξαν το Πανελλήνιον, πέρασα κι από το αβάπτιστο μνημείο της Κουφόβρυσης, που συνέλαβε, μελέτησε και εκτέλεσε η τοπική εθνικοφρονική πνευματική και πολιτική ηγεσία προς τιμήν της ομώνυμης μάχης του Βελουχιώτη (τους έπιασε ο πόνος!).
Είναι ένα καλό μνημείο. Η μορφολογία του εδάφους, στη θέση που είναι χτισμένο, το μεταμορφώνει σ΄ ένα θέατρο. Στη σκηνή του, τη φτιαγμένη με λαξευμένες πέτρες από γκρεμισμένα σπίτια του Κρικέλλου, εκτυλίσσεται το πολύμορφο θεατρικό έργο της τραγικής δεκαετίας 1940-1950. Στις κερκίδες του μόνιμοι θεατές είναι τα “ίσια κι ορθά σαν την ψυχή της Ρούμελης ελάτια”, του πυκνού ελατόδασους της Αρέντας.
Από κει, στην πρώτη πράξη, κατεβαίνουν και μπαίνουν θριαμβευτικά στη σκηνή οι φαντάροι μας, με το Δαβάκη επικεφαλής και με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια της Βέμπο.
Στη δεύτερη πράξη, ο Άρης κι ο Ζέρβας με τα φυσεκλίκια τους, κατεβαίνουν από τα βουνά. Στην αρχή χορεύουν χέρι-χέρι, το χορό της Εθνικής μας Αντίστασης κι “ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα στέλνει περήφανο χαιρετισμό”, τελειώνουν όμως μ΄ ένα θανατερό πάλεμα, που προμηνάει το φοβερό θανατικό και την ανείπωτη φρίκη, που στη συνέχεια θα ενέσκηπταν στο δύσμοιρο τόπο μας.
Στην τρίτη πράξη τα όρνεα του θανάτου των παρακρατικών συμμοριών, μιαροί και δυσειδείς, ασελγούν επί σκηνής, βιάζοντας την νεαρή δημοκρατία μας, και κατασπαράζοντας τον περήφανο λαό, που πρόταξε τα στήθη του στους Γερμανοφασίστες κατακτητές.
Στην τέταρτη πράξη ο Τσακαλώτος κι ο Μάρκος συγκρούονται σ΄ έναν τιτάνιο αγώνα θανάτου, βουτηγμένοι στο αίμα και πατώντας τις σάρκες χιλιάδων παιδιών του μαρτυρικού λαού μας. Στο τέλος ο Παπάγος καθαρίζει τη σκηνή, από κάθε “αριστερό μίασμα”, επιβάλλοντας την “εθνικοφρονική ιδεολογική και πολιτική δικτατορία”.
Στην πέμπτη πράξη η Μάνα Ελλάδα μαυροφορεμένη, σαν σε σκηνή αρχαίας τραγωδίας, κλαίει βουβά τα παιδιά της, για πολλές δεκαετίες.
Με τα χρόνια έκλεισαν οι πληγές της Μάνας. Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος με το Μάρκο Βαφειάδη έδωσαν τα χέρια (ακόμα θυμάμαι στη τηλεόραση το γερόλυκο της εθνικοφροσύνης Θρασύβουλο να κουνάει το δάχτυλο στον ψωφόλυκο των ανταρτών Μάρκο) κι η πολιτεία νομοθέτησε τη λήξη του Εμφυλίου. Μένει το κλείσιμο της αυλαίας, με τους πρωταγωνιστές φωτοπερίχυτους και χεραγκαλιασμένους να ασπάζονται καταχειροκροτούμενοι τις επόμενες γενιές.
Νομίζω με την κυβέρνηση “Εθνικής Σωτηρίας” που μας προέκυψε εσχάτως, όπου παλαίμαχοι κομουνιστές συγκυβερνούν με βετεράνους αντικομουνιστές, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ήρθε καιρός να ονοματοδοτήσουμε την κατασκευή της Κουφόβρυσης σε “ Μνημείο Eθνικής Ενότητας”, και θα έλεγα να προσθέσουμε “O Θρασύβουλος”, προς ικανοποίηση των κτητόρων του μνημείου και προς τιμήν του αρχηγού των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του ΄48-49, που στοίχησαν τη ζωή σε τριάντα εκκαθαρισθέντα Κρικελλιωτόπουλα, τα οποία ακόμα δε βγήκαν από τη χωματερή της επίσημης εθνικής μας ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου