Στην Πρασιά τον Βασίλη τον φωνάζουν χαϊδευτικά Τσίλια. Ο Βασιλάκης Χαλαστάνης μια φορά, παιδί ακόμη στην ηλικία, βρισκόταν το καλοκαίρι απάνω στη θέση Δέντρο Φουσιανών με τους πρωτοθείους του Κουτεραίους (αδελφή του πατέρα του Κώστα την είχε παντρευτεί ο Γεώργιος Κουτέρης προπάππος του Ηλία, του λεγόμενου Μανίκα). Είχε πάει στην πρωτοθεία του λοιπόν να καθίσει λίγες μέρες.
Ήταν φθινόπωρο. Τα φασολάκια τότε ωρίμαζαν στο Δέντρο. Μάζεψε μια καλή βρασιά η θεία του, άναψε μια δυνατή φωτιά και αφού έβαλε στον τέντζερη φασόλια για βράσιμο πάει στις υπόλοιπες εξωτερικές δουλειές της. Οι Κουτεραίοι το ’ριξαν στον ύπνο. Κάπου-κάπου ξυπνούσε από κανένας έσπρωχνε λίγο τα δαυλιά και γύριζε πλευρό στο στρώμα. Ιδέα δεν είχαν όμως ότι το νερό στον τέντζερη τελείωσε. Χαμπάρι δεν πήραν ότι το περιεχόμενο κάηκε ολοσχερώς. Κάποια στιγμή γύρισε κουρασμένη η γυναίκα και περίμενε να βρει το φαΐ έτοιμο απ’ τα παλικάρια του ύπνου. Κοιτάζει και τι να δει. Ο σκρούμπος έμεινε στον πάτο απ’ το κακάβι. Γυρίζει τότε αγανακτισμένη και τα βάζει με τους άντρες.
Ο μικρός Βασιλάκης κάτι πήγε να πει, για να ηρεμήσει τη θεία του.
-Σκάσε και συ μωρέ Τσουλάρα, του λέει εκείνη νευριασμένη. Ήθελε να του πει Τσιλάρα, αλλά απάνω στη νευρική κατάσταση τον βάπτισε για πάντα με το παρατσούκλι του. Το πήραν μετά οι παραβρεθέντες, ο ένας μετά τον άλλο, κι έτσι του ’μεινε για πάντα το καινούριο του όνομα.
Του Βασιλείου Γ. Χαλαστάνη
"ΠΡΑΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΜΕΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου