"Ενας άδικος επίλογος απο μια ανίκανη κοινωνια να κρατήσει τα νιάτα στην αγκαλια της, μιας κοινωνίας που διδάχτηκε και μεταλαμπαδεύει το πως θα πατάς τον διπλανό αρκει να "σώσεις" το τομάρι σου.
Η ευαισθησία,, η καλοσύνη και η καρτερία μας έμαθαν πως ειναι μαλθακότητα και πρέπει να τους τσακίζεις τα φτερά με κάθε τρόπο.
Η κραυγή της απόλυτης σιωπής του δεν κινητοποίησε προφανως απολύτως κανέναν οταν ανέβαινε τον προσωπικό του γολγοθά, μόνος και εγκαταλελειμμένος σε μια κοινωνική συνθήκη που δε σέβονταν την ψυχή, τις αξίες και την αξιοπρέπεια του.
Ισως εκεί που τον οδήγησαν βρει την ηρεμία που αποζητούσε, ισως εκει μπορέσει να φωνάξει χωρις να φοβηθεί ...
Σίγουρα παντως σε αυτή την γη ειχε δικαίωμα να εχει ενα τετραγωνικό ελευθερίας και χαράς ...
Συνηθίσαμε στο κακό και δεν αλλάζει"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου