(Η ανθισμένη κουτσουπιά)
Η ανθισμένη κερασιά μου στη πίσω αυλή είναι ένα “διάλειμμα χαράς”, με τον πρωινό ήλιο να την λούζει, πάμφωτη και πάλλευκη.
Έγραφε ο Σεφέρης –ο πολύσημος και νιδιάστατος- στο ομότιτλο ποίημά του: “Πεντέλη, ἄνοιξη./Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ/θεέ μου πόσο χαρούμενοι./Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια/ἔπειτα ὁ ἥλιος/ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό”.
Την ανθισμένη κουτσουπιά (το δέντρο που κρεμάστηκε ο συντετριμμένος Ιούδας, όπως λένε κάποιοι) στη μπροστινή μου αυλή, τη φωτίζει ο απογευματινός ήλιος, με τ΄ αγκάθια από τις παλιές μου έννοιες, που προδομένες ξαναζούν στους βρόγχους των κλαδιών της.
Συνεχίζει ο Σεφέρης: “Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔννοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα/ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα./Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν/κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες/σάρκες μικρῶν παιδιῶν”.
Η ανθισμένη αυλή και η αναστημένη φύση, απορροφά τους κραδασμούς, μιας συντετριμμένης αθάνατης άνοιξης, με άλλες έννοιες κι οράματα.
Γράφει παρακάτω ο Σεφέρης: “ Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ/ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι/ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου/θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!”
Να το πω απλά. Με πολλούς άλλους ξεκίνησα οπλισμένος με τα οράματα της Αριστεράς για έναν καλύτερο άνθρωπο και για μια ανθρωπινότερη κοινωνία. Απ΄ αυτά τίποτα δεν αναίρεσα, όμως όλα τ΄ αγχόνισα στα κλαδιά του δέντρου του Ιούδα, χωρίς να αισθάνομαι Ιούδας. Απλά “με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.
Καληνύχτα Κεμάλ. Aυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ”, όπως λέει ο Γκάτσος. Κι ο Σεφέρης τα ίδια γράφει επιλογικά στο “Διάλειμμα της χαράς” με το δικό του τρόπο: “Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα/ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα/κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας/τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία/ «Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο/δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους/ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα/εἶναι ὅλοι τους μαῦροι».
Υ.Γ. Διάλειμμα χαράς -εν πολλοίς- μπορεί να χαρακτηριστεί και η επίπλαστη τριακονταετία που πέρασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου