Στο f/b διάβασα τι θα πει στο συνεργείο ένας Λαρισαίος, όταν κάτω από το αυτοκίνητό του ακούγονται χτυπήματα: “κάπ-κάπ απκάτ κάτ κάν γκάπ-γκάπ”. Το ίδιο ανέβασε κι ο εκλεκτός φίλος και συμπατριώτης Νίκος Βαλής για ένα Μεσολογγίτη και αισθάνθηκα μια αδικία γιατί σε κάτι τέτοια εμείς οι Ευρυτάνες είμασταν –και είμαστε- οι πρώτοι διδάξαντες. Δικό μας είναι το θρυλικό: “πράζ΄ αν τράου”, δικό μας το ιστορικό: “τσέντσαν τσάλς”, δικό μας το λαϊκό: “μη κλαις μαρή κτή, πάρ΄ του κτί να σ΄ ράψου του σκτί” και άλλα πολλά, είναι δυνατόν να μην είναι δικό μας και το νεόκοπο: “κάπ-κάπ απκάτ κάτ κάν γκάπ-γκάπ”;
Ως έφηβος οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα –και πρόσφυγας στη χώρα μου- σαν πουκάμισο του Νέσου με κατέτρωγαν τα συμπλέγματα της ντοπιολαλιάς μου, ώσπου την απεκδύθην αστικοποιώντας την. Όμως, από αυτά τα συμπλέγματα, θεραπεύτηκα οριστικά, όταν κατάλαβα ότι τρώγοντας τα φωνήεντα, έχουμε λιγότερο χρόνο ανοιχτό το στόμα κι έτσι προστατεύουμε το φάρυγγά από το κρύο των βουνών και παρεμπιπτόντως πειθαρχούμε στην κατ΄ οικονομίαν εκφορά του λόγου. Τα βρίθοντα από σύμφωνα γερμανικά έρχονται προς επίρρωσιν αυτής της άποψης.
Η φυσική ζωή και κυρίως η ανάγκη για επικοινωνία με τα ζώα στο σάλαγο και στη στρούγκα, στο κάλεσμα και στο πρόγγιγμα, στην αγαπησιάρικη επικοινωνία και στο σιχτίρισμα, επιβάλλει την λιτή και ηχοποιητική σύνθεση των λέξεων. Σ΄ όλες αυτές τις περιπτώσεις δε θέλεις λέξεις
περιδιαγραμάτου και κουλτουριάρικες, θέλεις το ουστ και το πρρρ…, το κίτι-κίτι και το τσιπ-τσιπ, το τσαπ – τσαπ και το ίιιαα, το κούτι-κούτι και το όξου στου διάουλου, θέλεις το πουλ-πουλ και το ξιου.
Στην προβιομηχανική αγροτική κοινωνία έπασχαν τα φωνήεντα της γλώσσας και η τσοπάνικη λεκτική λιτότητα (πέντε βλάχοι τρεις κουβέντες) συμπληρωνόταν με τα λοιπά εκφραστικά εργαλεία, που διαθέτουμε. Η επικοινωνιακή ζωή στη φύση με τους ανθρώπους τα ζώα αλλά και τα φυτά, δομούσε μια λιτή μεν αλλά λειτουργική γλώσσα. Σήμερα με τη μαραζωμένη μας οικονομία και κοινωνία και τον ορυμαγδό των άχρηστων πληροφοριών, αρρωσταίνει το όλον οικοδόμημα της γλώσσας, ώσπου να φτάσουμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε με τ΄ άντερά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου