5 Τα παράδοξα του ΣυΡιζΑ και το άλμα του Τσίπρα

Του Δημήτρη Ευαγγελοδήμου*
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όποιο κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση και υιοθετεί πολιτικές λιτότητας και εκσυγχρονισμού χάνει μεγάλο τμήμα από τη δύναμή του. Ενίοτε αποδεκατίζεται.
Ιδιαίτερα δε όταν απέναντί του δρα μια αντιπολίτευση, που ανεύθυνα υπόσχεται στους πάντες τα πάντα, όταν τους δείχνει τον δρόμο προς έναν παράδεισο που ουσιαστικά δεν υπάρχει, όταν παραμυθιάζει τους πολίτες που πλήττονται, όταν χλευάζει τους αντιπάλους και καλλιεργεί αισθήματα γενικώς «αντί«,  τούτα φέρνουν πάντοτε καρπίζουν σε μια κοινωνία που έτσι έχει μάθει, τέτοιες ιστορικές καταβολές έχει. Ο θυμός, η ανέχεια είναι κακοί σύμβουλοι, γονιμοποιούν φαντασιώσεις, θολώνουν τη σκέψη και οδηγούν σε λάθος επιλογές.
Αυτό ακριβώς έγινε και στα καθ΄ ημάς. Πλην όμως ο παράδεισος αποδείχθηκε φενάκη, οι υποσχέσεις φληναφήματα, η «παραμυθία» αυταπάτη. Η κυβέρνηση χρειάστηκε πεντέμισι μήνες για να αντιλφθεί ότι όλα ήταν λάθος: Λάθος ο στόχος, λάθος η μέθοδος, λάθος και η λύση.
Ευτυχώς  την ώρα που κουτρουβαλούσαμε στην άβυσσο κατάλαβε τι πάει να γίνει, έστριψε έντρομα το τιμόνι, συνομολόγησε μια σκληρή, αλλά ρεαλιστική συμφωνία, η αντιπολίτευση του φιλοευρωπαϊκού τόξου τη στήριξε και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Αυτή η συμφωνία πρέπει κιόλας να υλοποιηθεί. Για να υλοποιηθεί, χωρίς λάθη και υπαναχωρήσεις που θα μας οδηγήσουν πάλι στα γνωστά αδιέξοδα χρειάζεται στοχοπροσήλωση, μεθοδικότητα, επιμονή και ταχύτητα.
Ωστόσο, εν προκειμένω προκύπτουν αρκετά παράδοξα.

Πρώτον, ο Πρωθυπουργός υπέγραψε μεν τη συμφωνία με τους εταίρους, αλλά δεν την πιστεύει, όπως δήλωσε το βράδυ της Τετάρτης στη Βουλή. Πώς μπορείς να υλοποιήσεις κάτι, το οποίο αμφισβητείς;
Δεύτερον το περίπου 40% του κυβερνώντος κόμματος καταψήφισε τη συμφωνία, καταγγέλλοντάς την. Ακόμη και ο πρώην υπουργός Οικονομικών που έφερε τις διαπραγματεύσεις ως ένα σημείο, ακόμη και η αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών (πρόλαβε και παραιτήθηκε!), ακόμη (και το σπουδαιότερο!) ο υπουργός Ανάπτυξης, που υποτίθεται ότι  θα τρέξει το αναπτυξιακό κομμάτι της συμφωνίας, ακόμη και ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας, που νομίζει ότι είναι ακόμη συνδικαλιστής.  Σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί κανείς να στηριχθεί;
Τρίτον, το κυβερνών κόμμα κάνει αντιπολίτευση και η αντιπολίτευση στηρίζει. Ωραία τακτική να τα ρίχνεις στους άλλους.
 Τέταρτον, περίπου τέσσερις στους δέκα βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, έχουν άλλη γραμμή από την κυβέρνηση και δεν στηρίζουν τη βασική πολιτική επιλογή της. Το είπε και ο Δ. Παπαδημούλης: «Δεν μπορεί το κόμμα που ηγείται της χώρας να έχει ατζέντα και ευρώ που είναι το επίσημο πρόγραμμά του και δραχμή. 'Η παπάς-παπάς ή ζευγάς- ζευγάς».
 Πέμπτον, τέσερις – πέντε υπουργοί (έως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) αμφισβητούν τη συμφωνία, που αποτελεί για τα επόμενα χρόνια την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.  Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά.
 Εκτον, σύσσωμη η κυβέρνηση εξακολουθεί να αμφισβητεί τους εταίρους, να καλλιεργεί αντιευρωπαϊκό κλίμα, να μιλάει για εκβιασμό και πραξικόπημα. Δεδομένου ότι το κύριο πρόβλημα ήταν εξ αρχής η εμπιστοσύνη, ποιος πιστεύει πως με όλα τούτα αυτή θα αποκατασταθεί; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, καθώς τίποτε δεν έχει τελειώσει και οι ουσιαστικές διαπραγματεύσεις μπροστά μας είναι.
Εν τέλει:  Τις τελευταίες ημέρες ο Πρωθυπουργός προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Εδειξε θάρρος, έβαλε στην άκρη το κόμμα του και έφερε συμφωνία για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ.
Ωστόσο, έκανε μόνο ένα αναγκαίο βήμα. Μένει να κάνει και το ικανό άλμα προς τα εμπρός  που θα βάλει τέλος σε αυτές τις παραδοξότητες και  να αποκαταστήσει την τάξη.
*Δημοσιογράφος-πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Κέρδος»