Η ευρυτανική αγροκουλτούρα είναι το θέμα, που με απασχολούσε και θα με απασχολεί από δω και πέρα. Λόγω όμως των κρίσιμων επερχόμενων εκλογών λέω να τη συσχετίσω λίγο με την κομματοκουλτούρα και στη συνέχεια… κομματοκατούρα και φύγαμε.
Επειδή εκλογές σημαίνει ποιος θα πηδάει ποιόν, είπα να ανατρέξω σε κάποια ζωολογικά αντίστοιχα. Για κάθε ζώο όταν βρίσκεται σε οργασμική φάση υπάρχει ειδική ορολογία. Έτσι λοιπόν:
H γαϊδούρα ζητάει (κάτι σαν τη... ΝΔ). Η γελάδα σέρνει (κάτι σαν το... ΠΑΣΟΚ). Η προβατίνα κι η κατσίκα μαρκαλιόνται (κάτι σαν το... ΣΥΡΙΖΑ). Η γάτα βατεύεται (κάτι σαν τη,,, Λαϊκή Ενότητα). Η σκύλα πηδιέται (κάτι σαν τη Χρυσή Αυγή). Η γουρούνα βουργιάζει (κάτι σαν το... ΚΚΕ). Η κότα κακαριέται (κάτι σαν το... Ποτάμι).
Όλοι αυτά τα κόμματα αφού περάσουν -στα κρυφά- από το ευνουχιστήριο της οικονομικής ολιγαρχίας (την πραγματική εξουσία), ξεροπροτσαλιούνται (για να συνεχίσω τη βουκολική μου ορολογία) και λιγουρεύονται τη ψήφο μας. Στη συνέχεια –μέσω των εκλογών-κάποιος απ΄ όλους (ελέω λαού και ευνουχιστηρίου) θα γίνει με τη σειρά του επιβήτορας της πολιτικής εξουσίας και απειλή για τον κώλο μας.
Για να το σοβαρέψω λίγο, οι άρχοντες μας έχουν επιβάλλει μια βρώμικη και επικίνδυνη
κομματοκουλτούρα, η οποία στηρίζει το αθάνατο κομματικό κράτος, που κανένα κόμμα ούτε φραστικά δεν το απειλεί, γιατί ολονών τα στελέχη διπλο-τριπλοτρώνε με τέσσερις μασέλες από τον κρατικό κορβανά. Οι ψηφοφόροι με τη σειρά τους περιμένουν στη λίστα αναμονής να γλείψουνε κι αυτοί το κοκαλάκι τους, όταν το εκλεκτό τους κόμμα πάρει την εξουσία. Τούτη η μιαρά κομματοκρατία είναι η αρά κι η ξεφτίλα μας, που δεν της βάζει χέρι και το πιο στυγνό μνημόνιο, γιατί θα συναντήσει πανταχόθεν μια λυσσαλέα αντίσταση. Θα γλυτώσουμε απ΄ αυτή μόνο με τη “σιδερένια φτέρνα” ενός μνημονίου ενισχυμένης με τη γροθιά ενός λαϊκού κινήματος.
1 σχόλιο :
Το τελευταίο θα γίνει όταν δεν θα έχουν άλλο να φάνε μόνο τότε θα αφήσουν το λαϊκό κίνημα να κηδέψει το πτώμα της χώρας. Που σημαίνει ότι θα έχουμε ψοφήσει και εμείς.
Δημοσίευση σχολίου