Ηταν 5 Φεβρουαρίου 1966, όταν ένας σεισμός 6,2 Ρίχτερ έπληξε την Ευρυτανία, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στην περιοχή της τεχνητής λίμνης Κρεμαστών και βόρεια αυτής (Φουρνά, Βράχα, Καρροπλέσι, Νεράιδα, Μολόχα, Αγία Τριάδα, Αγιος Χαράλαμπος, Μαραθιά, Στένωμα, Χόχλια, Παπαρούσι, Πετράλωνα).
Ενας άνθρωπος σκοτώθηκε και 60 τραυματίστηκαν. 731 κτίρια καταστράφηκαν και 6.358 υπέστησαν βλάβες που προκλήθηκαν κυρίως από κατολισθήσεις.
Προηγήθηκε ένας δυνατός προσεισμός στις 04.12΄, ακολούθησε ο κύριος στις 04.57΄ και ένας μετασεισμός στις 04.58΄.
Όπως διαβάζουμε στην ειδησεογραφία της εποχής, αυθημερόν «την 4ην μ.μ. οι Βασιλείς [Κωνσταντίνος και Αννα – Μαρία] ανεχώρησαν εκτάκτως διά Καρπενήσι».
Τώρα, θα αναρωτηθείτε τι ήταν αυτό που με ώθησε να τα θυμηθώ όλα τούτα.
Από την προηγούμενη εβδομάδα, κυκλοφορεί από «Το Βήμα» η αυτοβιογραφία του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου σε τρεις τόμους. Όχι τίποτε σπουδαίο, αν και ο εν λόγω για μερικά χρόνια ήταν ο πρώτος πολιτειακός παράγων της χώρας, επομένως η μαρτυρία του για γεγονότα που συντάραξαν τότε την Ελλάδα θα είχε μια κάποια ιστορική σημασία.
Ωστόσο, περισσότερο με Αρλεκιν προσομοιάζει η αφήγησή του, παρά σε ιστορική μαρτυρία με την έννοια της εγκυρότητας με πηγές και αποδεικτικά στοιχεία. Απλοϊκή γραφή, απαξιωτικές αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα , (όπως για τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Μαρκεζίνη), ισχυρισμοί που δεν αποδεικνύονται, καθώς όλοι οι πρωταγωνιστές δεν βρίσκονται εν ζωή και οι ιστορικοί αλλιώς τα έχουν περιγράψει.
Εν ολίγοις μια προσπάθεια αποκατάστασης του γοήτρου του και του γοήτρου του βασιλικού οίκου των Γκλύξμπουργκ στην Ελλάδα, με μπόλικες περιγραφές από τα σαλόνια των πεντάστερων ξενοδοχείων σε Λονδίνο και Παρίσι, από τις Βασιλικές Αυλές και τις ιδιαιτερότητες πριγκίπων, για τους οποίους από τότε κανείς πια δεν μιλά ούτε θυμάται.
Εν πάση περιπτώσει, διαβάζω την αυτοβιογραφία και συλλαμβάνω τον εαυτό μου, πότε να χαμογελά, πότε να διερωτάται: «μα, τι λέει ο άνθρωπος;», πότε να εξανίσταται :«δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτά τα πράγματα» και πότε απορώντας: «έλα ρε!».
Φθάνοντας στη σελίδα 170 του δεύτερου τόμου, ανακάθησα στην καρέκλα μου. «Τον Φεβρουάριο του 1996 έγινε μεγάλος σεισμός στον Νομό Ευρυτανίας» γράφει. «Σπεύσαμε στις πληγείσες περιοχές».
Ενδιαφέρον, είπα, καθώς μειράκιον 12 χρονών θυμάμαι τον σεισμό και τις καταστροφές. Ο πατέρας μου επέβαλε επί μέρες να κοιμόμαστε στο κατώι του σπιτιού, καθώς ακόμη και αν το σπίτι έπεφτε δεν θα μας ερχόταν το ταβάνι στο κεφάλι, αφού ήταν γερά τα πάτερα που στήριζαν το πάτωμα, Πολύ περισσότερο όμως θυμάμαι την επίσκεψη του βασιλιά.
Μεγάλο γεγονός για τη μαρίδα του Καρπενησίου. Βλέπαμε εκστασιασμένοι τα ελικόπτερα, εντυπωσιασμένοι τη βασιλική Mercedes με τη ξύλινη επένδυση, περίεργοι αν ο βασιλιάς ήταν… εξαδάκτυλος (δεν ήταν!) και έμπλεοι θαυμασμού για την Αννα – Μαρία: «Ρε, σεις γκομενάρα είναι»! [Πιο πεζοδρομιακά το λέγαμε τότε εμείς, που μόλις μπαίναμε στην εφηβεία και νιώθαμε τα σκιρτήματα του φύλου μας, αλλά αν το μεταφέρω αυτολεξί μπορεί να χαρακτηρισθεί ύβρις!]
Ανακάθησα και με έκδηλο ενδιαφέρον άρχισα να διαβάζω: «Πήγαμε λοιπόν με τη βασίλισσα αμέσως με ελικόπτερο. (…) Πήγαμε από χωριό σε χωριό για να μιλήσω με τους κατοίκους και να δω τις ζημιές που είχαν πάθει».
Και εδώ και πέρα αρχίζουν οι υπερβολές: «Σε ορισμένα χωριά δεν μπορούσαμε να προσγειωθούμε, οπότε κατέβαινε το ελικόπτερο όσο πιο χαμηλά μπορούσε και πηδούσα, και όταν ερχόταν να με πάρει σκαρφάλωνα»!!!
«Μέναμε σε τοπικά ξενοδοχεία και ξενώνες». Τρίχες! Στο τότε νεόδμητο Ξενία έμεναν στο Καρπενήσι.
Και το αποκορύφωμα: «Σε μέρη πάντως όπου δεν υπήρχαν ξενοδοχεία αλλά υπήρχε σιδηροδρομική γραμμή ζητούσα και μου έστελναν το βασιλικό βαγόνι και μέναμε σε αυτό. Το συνέδεαν με μια κανονική αμαξοστοιχία και ερχόταν στην περιοχή όπου βρισκόμασταν»!!!
Γέλασα με την ψυχή μου!
Δείτε βίντεο απο την εποχή εκείνη μέσα απο το Prasiaonline Web TV
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου