Τέτοια εποχή τα βουνά ήταν ορφανεμένα. Πολλές χρονιές, τέτοια εποχή, οι κορφές αλλά κι όλος ο τόπος, ήταν κάτασπρες από το ευλογημένο χιόνι, που γονιμοποιούσε την τεράστια κοιλιά της γης.
Οι αμάλιες, που το καλοκαίρι ήταν μια πολυάνθρωπη και σφύζουσα από ζωή πολιτεία, το χειμώνα ήταν πέρασμα μόνο κάποιων θηρίων. Μόνο ένας γύφτος πήγε όπως μας λέει ο τσοαπάνικος θρύλος και μας το διηγούνταν τέτοια εποχή οι γιαγιάδες μας δίπλα στο φωτογόνι.
Μια βολά –μας έλεγαν- ένας γύφτος έκανε κουμπάρο ένα βλάχο. Όλο το καλοκαίρι ο γύφτος, με όλη την κομπανία του, τη γύφτισσα κι ένα τσούρμο γυφτόπουλα, που τον έχανες που τον έβρισκες, κόνευε στη βλαχοκάλυβα του κουμπάρου, πάνω στις γυμνές κορφές. Και να οι βραστογαλιές, τα τυριά, τα βουτύρατα, τα κουσμάρια κι όλα τα καλά της βλαχοζωής.
Ο βλάχος δεν άντεχε άλλο και λέει στο γύφτο: “κουμπάρε τώρα θα φύγω, μην ξανάρθεις” και πότε θα γυρίσεις κουμπάρε ρωτάει ο γύφτος. “T΄ Αη-Θανασιού με το μικρό καλοκαιράκι emoticon smile αλκυονίδες μέρες)” του απαντάει ο βλάχος.
Ο γύφτος μέτραγε τους μήνες, τις μέρες και τις ώρες, ώσπου ήρθε το πολυπόθητο μικρό
καλοκαιράκι. Παίρνει και πάλι την κομπανία του και πάει για τον κουμπάρο. Βέβαια δεν έβλεπε γιδοπρόβατα να βόσκουν, μόνο ψηλό κι απέραντο χιόνι. Όμως δεν τόβαζε κάτω. Ο κουμπάρος του δεν έλεγε ψέματα, είναι στο κονάκι του και τον περιμένει. Κάποια στιγμή αντίκρυσε το βλαχοκόνακο και λέει καταχαρούμενος στα γυφτόπουλα: “νάτη η στάνη του κουμπάρου, κοιτάξτε τα τσοπανόσκυλα. Ε! νταβέλη, ε! κορομπίλη” τα έκραζε. Ήταν οι λύκοι που τριγύρναγαν πεινασμένοι. Νύχτωσε όταν έφτασε στο κονάκι, όμως ήτανε σφαλισμένο και γύρω ερημιά και χάρος, ούτε κουμπάρος, ούτε τίποτα. Άρχισε να κρυώνει και να νυστάζει και λέει στα γυφτόπουλα: “Παιδιά μου εδώ θα πεθάνουμε από το κρύο, σκεπάστε με εσείς με τα κορμιά σας και να κοιμηθούμε εδώ στο κατώφλι του κουμπάρου για να ζήσετε σεις και γω ας πεθάνω”. Έτσι τους βρήκε το πρωί, τα γυφτόπουλα πάνω του παγωμένα και πεθαμένα κι αυτόν από κάτω ζεστό και ζωντανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου