Εχουν περάσει 89 χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Γληνός αρθρογραφούσε πύρινα στο περιοδικό «Αναγέννηση» κι ονειρευόταν μια νέα θέση για τον δάσκαλο στην κοινωνία κι ένα νέο σχολείο που θα αντικαθιστούσε «το σχολείον φυλακή και το σχολείον υπνωτήριον, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών και των κενών φράσεων, το σχολείον οδοστρωτήρα και προκρούστη των ψυχών, το σχολείον το αφρονιμάτιστον, το σχολείον που δίδει χαρτιά και τίποτε άλλο, το σχολείον το περιφρονούμενον από μαθητές, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία».
Εναν σχεδόν αιώνα μετά, το ελληνικό σχολείο ετοιμάζεται να υποδεχθεί ακόμα μια μεταρρύθμιση κι οι εκπαιδευτικοί επιβιώνουν ίσως πιο εξαθλιωμένοι παρά ποτέ.
Πρόσφατα στα γραφεία της εφημερίδας έφτασαν ανακοινώσεις από τις εσχατιές της χώρας: οργισμένοι δάσκαλοι και καθηγητές διαμαρτύρονταν γιατί, στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει, η κυβέρνηση ετοιμαζόταν να τους κόψει το γλίσχρο επίδομα παραμεθόριων περιοχών.
Αυτά τα όλα κι όλα 100 ευρώ είναι ίσως το τελευταίο κίνητρο από αυτά που κάποτε η Ελλάδα έδινε στους εκπαιδευτικούς για να υπηρετήσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και να διδάξουν τα παιδιά στις δυσπρόσιτες περιοχές. Για την ώρα, το επίδομα έχει διασωθεί.
Οι πληροφορίες θέλουν το θέμα να επανεξετάζεται τον Μάρτιο, όταν θα αποφασιστεί εκ νέου ποιες θεωρούνται δυσπρόσιτες περιοχές.
Οι δραματικές ανακοινώσεις των εκπαιδευτικών ωστόσο ανέδειξαν μια πραγματικότητα ζοφερή.
Εχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος στην Ελλάδα του 2016;
«Σκέφτηκαν ποτέ τους όλοι αυτοί που αδίστακτα ψήφισαν αυτή την απαράδεκτη περικοπή ενός γλίσχρου επιδόματος ποιες είναι οι συνθήκες ζωής ενός εκπαιδευτικού σ’ ένα νησί τον χειμώνα;» αναρωτιούνται οι εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου Σκιάθου, σε ανοιχτή επιστολή που έστειλαν στην ΟΛΜΕ.
«Η χειμερινή εικόνα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα διαφημιστικά σποτ της τουριστικής περιόδου. Το μόνο που μένει από το τρελό πανηγύρι του καλοκαιριού είναι η αδυσώπητη ακρίβεια στα ενοίκια, τα προϊόντα και τις υπηρεσίες. Από τον περασμένο Οκτώβρη ο ΦΠΑ σε όλα τα εμπορεύματα και σε όλες τις υπηρεσίες και συναλλαγές έφτασε το εξωφρενικό 23%, το οποίο και μετακυλίεται εξ ολοκλήρου στις τσέπες μας. Αυξάνονται διαρκώς οι τιμές των εισιτηρίων στα πλοία – και μάλιστα έχει… θεσμοθετηθεί το… ιερό δικαίωμα των κ.κ. πλοιοκτητών να αυξάνουν ακόμα περισσότερο αυτές τις τιμές όταν αρχίζει η εποχή του τουριστικού μύθου».
Στο ίδιο κλίμα και οι ανακοινώσεις των εκπαιδευτικώντης Σύρου, της Τήνου, της Μυκόνου, της Πάρου, της Αντιπάρου, της Θήρας, της Ευρυτανίας.
Εγκατάλειψη
Η Κλαίρη Θανοπούλου είναι αναπληρώτρια στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας. Χτισμένο στα 1.000 μέτρα στις πλαγιές των νότιων Αγράφων, το Κερασοχώρι απέχει 45 χλμ. από το Καρπενήσι.
Στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης εδώ ήταν το στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Τι συμβαίνει σήμερα στα λημέρια του Σαράφη και του Σιάντου;
«Διδάσκω στο Γυμνάσιο, σχολείο από τσιμέντο, με προαύλιο εγκαταλελειμμένο, επικίνδυνης ολισθηρότητας, και αίθουσες καταθλιπτικές λόγω ανεπαρκούς συντήρησης», αφηγείται η Κλαίρη.
«Τα παιδιά μας είναι αξιοπρεπέστατα, φιλότιμα και διψούν για μάθηση. Απόδειξη αποτελεί το παράδειγμα μαθήτριάς μας της Α’ Λυκείου, που θα συνεχίσει τη φοίτησή της στο Καρπενήσι, μακριά από τους γονείς της, λόγω της έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού! Το Γυμνάσιο της Παλαιοκατούνας ήδη έκλεισε. Τα υπολειτουργούντα σχολεία της ορεινής Ευρυτανίας περιμένουν τη σειρά τους… Tα περισσότερα ορεινά σχολεία αποψιλώνονται έντεχνα αλλά και -παραδόξως- δεν θεωρούνται δυσπρόσιτα με την ανάλογη μοριοδότηση στο εκπαιδευτικό προσωπικό! Ετσι, πολλοί συνάδελφοι, με κομμένο κι αυτό το επίδομα θέρμανσης, αδυνατούν να υπηρετήσουν κι αναζητούν αλλού το μεροκάματο, όταν το μεράκι τους είναι η διδασκαλία!
»Ποιος χάνει, αν όχι η Παιδεία; Και παρόλο που βοηθάμε όσο μπορούμε τους μαθητές μας με επιπλέον ώρες, η δημοτική αρχή δεν μας δίνει τη δυνατότητα να σιτιζόμαστε στις μαθητικές εστίες, όπως γίνεται στις αστικές περιοχές που διαθέτουν Λέσχες Αξιωματικών. Είμαστε τελικά μαθητές και εκπαιδευτικοί ενός… κατώτερου θεού;»
Προφανώς ναι, θα απαντούσε ο Κώστας Μαστροκώστας, πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ευρυτανίας και μόνιμος κάτοικος από το 1994:
«Τα οικονομικά και οι συνεχείς μετακινήσεις έχουν συνέπειες και στην προσωπική ζωή των εκπαιδευτικών. Το να φτιάξει ένας νέος άνθρωπος οικογένεια ακούγεται ως ανέκδοτο και το να μετακινεί την οικογένειά του συνεχώς είναι δράμα. Οι συνάδελφοι επιβιώνουν εξαιρετικά δύσκολα, με ελάχιστα χρήματα, σ’ ένα τοπίο δύσκολο και δύσβατο, χωρίς υποδομές. Κάποιοι μένουν στο Καρπενήσι κι αναγκάζονται καθημερινά να κάνουν 80 χιλιόμετρα για να πηγαινοέρχονται στα Φουρνά, το Κερασοχώρι, τη Φραγκίστα.
»Δεν υπάρχει πια κανένα κίνητρο, απλώς είσαι αντιμέτωπος με μια σκληρή επιλογή: άνεργος στην Αθήνα ή εργαζόμενος στην εσχατιά; Η Πολιτεία δεν μας αντιμετωπίζει σαν μαχητές της εκπαίδευσης, αλλά σαν απλούς αριθμούς. Οι υπουργοί εδώ πάνω έρχονται μόνο για σκι. Ας κάτσουν μια εβδομάδα να βγάλουν το δικό μας πρόγραμμα. Ειδικά αυτοί που λένε ότι οι πολιτικές τους έχουν αριστερό πρόσημο».Εφημερίδα Συντακτών-Ντίνα Δασκαλοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου