Ο πλανήτης γη, η γη μας δηλαδή, μέσα στο αχανές, μέσα στο αμέτρητο, μέσα στο ατέλειωτο, μέσα στο απροσδιόριστο του σύμπαντος φαντάζει ως ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης. Ίσως και κάτι λιγότερο απ’ αυτόν. Όμως, σε ό,τι αφορά στα ανθρώπινα μεγέθη και στα ανθρώπινα δεδομένα, είναι τεράστιος. Είναι τόσο τεράστιος, που είναι σε θέση… έχει την απόλυτη δυνατότητα να μας υποδεχτεί όλους, να μας αγκαλιάσει όλους, να μας χωρέσει όλους και να μας θρέψει όλους.
Έχοντας αυτή την άποψη και ακολουθώντας στη ζωή μου αυτή τη λογική, ποτέ μου –ναι, ποτέ μου –δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω τις εντάσεις, τις προστριβές, την απληστία, τις αρπαγές, την συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια και τους πολέμους. Θεέ μου, τους πολέμους… Βέβαια αντιλαμβάνομαι και τα αίτια των πολέμων και τις αφορμές τους, όμως, ως εκεί. Δεν τους δικαιολογώ.
Έπειτα, ποιος είναι εκείνος, που έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ζωές; Ποιος Θεός αγκρίζεται από το θερμό... από το αχνιστό λουτρό αίματος; Ποια υπέρτατη δύναμη διατάσσει και επιθυμεί εκατόμβες αθώων θυμάτων; Ποια λογική –παράλογη ή λογική –επιβάλλει την εξόντωση και τον σπαραγμό; Ποια καρδιά ή ποια ψυχή δίνει τη δύναμη σε παθιασμένους ζηλωτές, σε διεστραμμένους ερμηνευτές των όποιων γραφών και σε ελατήρια ελεεινά, για να σπείρουν τον όλεθρο και την καταστροφή; Αν είναι δυνατόν…
Κρίμα… Κρίμα… Κρίμα…
Ντροπή σου άνθρωπε. Ντροπή σου, γιατί, κατ’ αρχάς, από Άνθρωπος έγινες άνθρωπος και με τον καιρό ολίσθησες και έγινες απάνθρωπος και υπάνθρωπος. Ντροπή σου… Ντροπή σου… Ντροπή σου… Ντροπή σου, γιατί το φως το έκανες σκοτάδι, τον ήλιο τον έπνιξες μέσα στο έρεβος, τη λογική την έκαμες παραλογισμό, το πολύ το έκανες ελάχιστο, την απληστία σου την έκανες Θεό, την αγάπη την έκαμες πόλεμο και την ευτυχία την μετέτρεψες ανενδοίαστα σε δυστυχία. Ντροπή σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου