Γράφει η Χαρίκλεια(Χαρά) Βλαχάκη
Όταν έβγαλα το Δημοτικό ήμουνα έντεκα χρονών γιατί είμαι γεννημένη Νοέμβριο..ήμουνα σαν τον καλογιάννο (έτσι με αποκαλούσε ο πατέρας μου) γιατί σε αυτή την ηλικία η διαφορά μηνών είναι αισθητή.... Μου άρεσαν τα γράμματα αλλά η φίλη μου Μαρία Τουφεκούλα ήταν πιο αδύνατη στο σχολείο και ήθελε να πάει στην σχολή στο Μεγάλο Χωριό (Α.Μ.Ο.Σ.)που ήταν και η μεγαλύτερη αδελφή της με άλλες δυο κοπέλες από το χωριό....έτσι αποφάσισα να πάω και εγώ με μια ακόμη συμμαθήτριά μας...
Αφού φτάσαμε και μας κατατόπισαν άρχισα σιγά-σιγά να προσαρμόζομαι κάπως....όλα ήταν άψογα,οι δασκάλες,τα κορίτσια,τα φαγητά,τα γλυκά ,τα πάντα..... Εμαθα αρκετά γρήγορα τον αργαλειό,το πλέξιμο με τις βελόνες γιατί με το βελονάκι ήξερα ήδη . και γενικά ότι μας έδειχναν...σε αυτή την ηλικία έπλεξα και μία καζάκα στον μικρό μου αδελφό να του την πάω όταν θα πήγαινα σπίτι μου...
Μετά από λίγο καιρό άρχισε να μου λείπει η οικογένειά μου.,το χωριό μου,ο τσακωμός με τ' αδέλφια μου τα πάντα...έγραψα στην οικογένειά μου ότι δεν θέλω να μείνω άλλο,ότι τελικά θα πάω Γυμνάσιο...μου απάντησαν να κάνω υπομονή ,ότι σε λίγες ημέρες έρχονται Χριστούγεννα και θα τα λέγαμε από κοντά..
Εκείνες τις ημέρες έριξε ένα χιόνι που σε μάγευε το τοπίο...στο χωριό δεν βλέπαμε συχνά χιόνι και το καταχάρηκε η ψυχή μου... σαν να μου άρεσε το όλο σκηνικό ....ήταν και η αδελφή της φίλης μου η Σάνα που με προστάτευε και με συμβούλευε ....
Τα Χριστούγεννα κατέβηκα στο χωριό αναποφάσιστη αν θα μείνω η θα γυρίσω...ένας τσακωμός με τ'αδέλφια μου ήταν αρκετός για να επιστρέψω στη σχολή......
Ελα όμως που μετά από κανένα μήνα ήθελα να γυρίσω στο χωριό, νόμιζα δεν είχα να μάθω και περισσότερα.........στα γράμματά μου τους έγραφα δεν αντέχω άλλο, αυτοί μου απαντούσαν να κάνω υπομονή ...δεν περνούσε το δικό μου και αυτό δεν μου άρεσε....ρώτησα μια δασκάλα πόσες μέρες κάνει να φτάσει το γράμμα μου στο χωριό...... πιάνω χαρτί και μολύβι και αρχίζω με το γνωστό σε όλους τροπάριο....
Εν Μεγάλω Χωρίω την τάδε του μηνός κ.τ.λ. Σεβαστοί μου γονείς και αγαπημένα μου αδέλφια....υγείαν έχω το ίδιο ποθώ και δια εσάς κ.τ.λ. ...όσα γράμματα διάβαζα σε γριές από τα παιδιά τους, η με βάζανε να γράψω όλα αντίγραφα .....μόνο ο τόπος αποστολέα και η ημερομηνία άλλαζε.. η εισαγωγή πάντα σταθερή.....
Και αρχίζω το τελεσίγραφο απευθυνόμενη στον πατέρα μου που ήξερα την ευαισθησία του(από αυτόν πήρα και εγώ)...πατέρα εάν μέσα σε δέκα μέρες δεν έρθεις να με πάρεις από δω θα το σκάσω και θα φύγω με τα πόδια....όπως κοιτάζω από το προαύλιο της σχολής στο βάθος νομίζω ότι βλέπω τα Κοκκινοπήλια (τοποθεσία λίγο έξω από το χωριό) θα πάρω τον δρόμο και θα έρθω μόνη μου......
Δεν μπορούσα να καταλάβω (η πιθανόν και να το φανταζόμουν και αυτό ακριβώς να ήθελα ) την αντίδρασή τους και την αγωνία τους όταν θα διάβαζαν το γράμμα μου και ξέροντας τον παλιοχαρακτήρα μου .....
Ευτυχώς υπήρχε τηλέφωνο στην σχολή και στο χωριό,ο πατέρας μου επικοινώνησε με την Διευθύντρια και της είπε για το γράμμα που έστειλα και να με προσέχει μέχρι να φτάσει ....πραγματικά ήρθε ... δεν του άφησα περιθώρια...α ρε πατέρα ψυχούλα!
Μετά από αρκετά χρόνια στο πέρασμα για τον Προυσό ...πέρασα και από το Μεγάλο Χωριό και ως συνήθως βαλάντωσα στο κλάμα.......
Κυριακή 6 Μαρτίου 2016
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου