Πολύπαθη Πρωτομαγιά!
Το 1886 οι εξεγερμένοι εργάτες στο Σικάγο την έβαψαν κόκκινη με το αίμα τους και τα ταξικά τους αιτήματα. Οι Έλληνες την παρέλαβαν και την τίμησαν ως τέτοια το 1911 με εργατικές κινητοποιήσεις και το 1936 είχαμε το ελληνικό Σικάγο στη Θεσσαλονίκη, όπου μας προέκυψε και ο ύμνος της εργατικής Πρωτομαγιάς, ο Επιτάφιος του Ρίτσου-Θεοδωράκη.
Το 1937 η Πρωτομαγιά υπέστη την πρώτη παρά φύσιν ασέλγεια από το Μεταξά, ο οποίος με τον Α.Ν. 608/37 την καθιέρωσε ως “Ημέρα εορτασμού της εργασίας”. Το 1968 ο Παπαδόπουλος για δεύτερη φορά ασέλγησε παρά φύσιν πάνω της, ο οποίος με τον Α.Ν. 380/67 την καθιέρωσε ως αργία.
Προσωπικά -εκεί στις υπώρειες της Σαράνταινας- δεν θυμάμαι να γιορτάζαμε την Πρωτομαγιά ούτε προλεταριακά ως απεργία και ημέρα κορύφωσης των ταξικών αγώνων, ούτε και μικροαστικά ως αργία και εορτή των λουλουδιών.
Το αγωνιστικό φρόνημα του Έλληνος το τιμούσαμε δεόντως κάθε φορά επετειακά την 25η Μαρτίου και εορταστικά με τα δημοτικά και τα κλέφτικα τραγούδια . “Τo Mάρκο πάν΄ στην εκκλησιά, το Μάρκο παν΄ στο μνή.. το Μάρκο παν΄ στο μνή...” και άλλα πολλά αναλόγου ηρωισμού και πόνου.
Τα λουλούδια, και κυρίως τα χορτάρια, που πάχαιναν τα ζυγούρια μας, τα τιμούσαμε πολλαπλώς. Ανθεστηριακή γιορτή και ταυτόχρονα ημέρα τύπου Βαλεντίνου ήταν τ΄ Αηγιωργιού, που ανέβαιναν
από τα χειμαδιά μπουλούκια και βοσκόπουλα κι αχολογούσαν οι πλαγιές από κυπροκούδουνα και τραγούδια. Αναστάσιμη κορύφωση σύμπασας της φύσης ήταν το Πάσχα. Ο εβραιογενής ανατολίτικος μυστικισμός του Χριστιανισμού έσμιγε συνταιριασμένα με τον ελληνογενή παγανισμό και φυσιολατρία των Αρχαίων προγόνων μας.
Οι κακόμοιροι οι δάσκαλοί μας αυτές τις μέρες ακροβατούσαν στις συμπληγάδες: των εθνικών αγώνων, που εύκολα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε ταξικές πρωτομαγιάτικες, και της Ανάστασης του Κυρίου, που εύκολα μπορούσε να εξελιχθεί σε ανεβάσταγη αισθησιακή αφύπνιση.
Γεύση αστικής πρωτομαγιάς πήρα στα κράπεδα του Υμηττού το 1970, όταν εγκατέλειψα τις πλαγιές και τα φαράγγια της Σαράνταινας, με τον απριλιανό βιαστή της να κυκλοφορεί λεύτερος και να κοκκορεύται ως καιγόμενον όρνεον. Στη συνέχεια και μέχρι το 1990, τυπικά και ουσιαστικά, η πρωτομαγιά στέναζε στα νύχια διάφορων ετερόκλητων μεταμφιεσμένων βιαστών της.
Πολύπαθη Πρωτομαγιά!
Όμως “απ’ τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι, θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ’ η λεφτεριά του ανθρώπου”. Οψόμεθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου