Είμαι ένας ιδιότροπος μεσήλικας που, για ό,τι και να γίνει στην μαγική μας πόλη, με την άξια δημοτική της αρχή, πάντα γκρινιάζω. Σήμερα, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, σερφάροντας στο διαδίκτυο πέφτω σε μια είδηση “φωτιά και λάβρα στο Καρπενήσι” προχτές “η Τάμτα ανέβηκε στη σκηνή φορώντας ένα σέξι σύνολο και ξεσήκωσε τον κόσμο με τα τραγούδια αλλά και τον αντρικό πληθυσμό”. Συνεχίζοντας την περιήγησή μου, ενημερώθηκα από την υπεύθυνη του Δήμου: “θέλουμε να διατηρήσουμε τα ήθη και τα έθιμα, να αναβαθμίσουμε τα γλέντια των παλιότερων, ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι”.
Πράγματι λοιπόν ως “παλιός” θυμήθηκα το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, που γινόταν στο χωριό μου. Η Αγία Παρασκευή είναι η εκκλησία του νεκροταφείου μας, εκεί στις παρυφές του χωριού και του δάσους. Σημειολογικά ήρθε στο νου μου, ότι τα ηπειρώτικα γλέντια άρχιζαν με μοιρολόγια, που ήταν ένα μνημόσυνο και προσκλητήριο των νεκρών στο γλέντι. Τέτοιο λοιπόν ήταν το δικό μας πανηγύρι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής, που διαφέντευε τον λειμώνα των προγόνων μας.
Οι άνθρωποι στο τέλος Ιουλίου, είχαν τελειώσει με τις βασικές γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες και χρειάζονταν μια μεγαλογιορτή για να γλεντοκοπήσουνε και λίγο.
Οι σοφοί πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν την γιορτή της Αγίας Παρασκευής. Είκοσι δύο χρονών
αποκεφαλίστηκε η Αγία και γιαυτό, προσωπικά, τη θεωρώ ως σεπτή εκδοχή της αρχαίας παρθένου των δασών, την Αρτέμιδα.
Τα παλιά πανηγύρια σαφώς και ήταν ανώτερα ποιοτικά από τις σημερινές σαχλο-ταμτο-συνάξεις, όμως κι αυτά είχαν τα σαράκια τους.
Δυστυχώς το πανηγύρι –ως μη όφειλε- είχε ταξικό χαρακτήρα. Όποιος πλήρωνε είχε δικό του το χοροστάσι, καθόταν στο καλύτερο τραπέζι κι από εκεί έδινε τις παραγγελιές του με, σχεδόν πάντα, τα ίδια γκιαουροτράγουδα. Άλλο ένα κακό ήταν ότι αυτός ο γκιαουροέλληνας δηλητηρίαζε το πανηγύρι με το στενόκαρδο και ιδιοτελές ύφος και το υποβάθμιζε στο πολιτισμικό του ύψος. Ένα φρικαλέο τουρκογύφτικο μείγμα. Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε, που θεωρούσα πολιτιστική Ανάσταση του τόπου, να γίνει ένα πανηγύρι χωρίς παραγγελιές κι ο κόσμος να χορεύει, όλος μαζί σαράντα δίπλες το χορό στο χοροστάσι κάθε χωριού, όπως ακριβώς έγινε φέτος με την συναυλία της Τάμτα στην πλατεία Καρπενησίου!
1 σχόλιο :
Καλέ μου φίλε Αλέκο, η ισότητα η συναδέλφωση και η αλληλεγγύη, θα έπρεπε, όπως πολύ σωστά περιγράφεις, να υπάρχει ως συνέχεια της παλαιότερης εποχής και των εθίμων του τόπου μας στην διασκέδαση της τοπικής κοινωνίας μέσα από τα λαϊκά γλέντια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επειδή δεν το έχουμε ως κεκτημένο, ότι θα πρέπει να το δεχόμαστε και μέσα από τον σκουπιδοντενεκέ της υποκουλτούρας που μας πασάρουν κάποιοι. Οι αληθινές αξίες αναδεικνύονται μέσα στην πραγματική μας πολιτιστική ταυτότητα τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο και όχι μέσα στα σκουπίδια.
Δημοσίευση σχολίου