3 Η αράχνη και ο ιστός, η ΔΕΘ και το πάτωμα!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος
Στον «αστερισμό» της ΔΕΘ έχει κανείς την αίσθηση ότι «είναι» στην Ντίσνευλαντ. Η κρίση και τα μνημόνια «ινδιάνικος» καπνός, οι κοινωνικά αδύναμοι έχουν «γλυκόζη», τα κατασχετήρια «χριστουγεννιάτικη δωροεπιταγή» και βέβαια η υπερφορολόγηση και η ανεργία το «μαγικό» στο σύντομο πέρασμα του τραίνου από το λόφο με τους ληστές.
Η διεθνής τάση από το 2007 είναι η μείωση συντελεστών δεδομένου ότι φορολογικός ανταγωνισμός είναι έντονος. Εδώ με 1,5 εκ ανέργους είμαστε 6 μονάδες πάνω από το μέσο Ευρωπαϊκό όρο, πάνω από τον παγκόσμιο ή αφρικανικό ή ασιατικό και μάλιστα δίπλα σε φορολογικούς  «παραδείσους»: Κύπρος, Βουλγαρία, Αλβανία.
Το εμπόδιο  είναι οι περιορισμοί στις ομαδικές απολύσεις δηλ. με το καλημέρα οι «επενδυτές» δεν σκέπτονται δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αλλά απολύσεις! Οι τέσσερις μήνες προειδοποίησης και όχι η φορολογία είναι το βουνό!
«Φυσικό» λοιπόν, οι παραστάσεις κλόουν με  μαλλί γριάς.
Στην Ελλάδα ως καθαρή αμοιβή και εισόδημα- από οποιαδήποτε νόμιμη δραστηριότητα -μένει, στην καλύτερη το 50%,πολύ λιγότερο από την Ιρλανδία, μικρότερο από την Πορτογαλία, Ισπανία ή την Βουλγαρία!
Αν μια «μέση» 4μελής οικογένεια έχει 25χιλ τις μένουν στο χέρι τα 12,5,  1000 το μήνα για να καλύψει όλες τις άλλες υποχρεώσεις και ανάγκες (ΔΕΚΟ, φαγητό, ένδυση κλπ) πλην εφορίας και εισφορών. Αν έχει δανεισμό από την μία εμφανίζεται πάνω από το όριο προστασίας και από την άλλη είναι στον «καιάδα»!
Απεργίες και συνδικαλισμός: ας δούμε, αν υπάρχει αντικειμενικά ζήτημα. Το σημερινό πλαίσιο ήταν και είναι το επιστέγασμα αγώνων για αποκατάσταση και  εμβάθυνση  της δημοκρατίας μετά τον χουντικό αποδεκατισμό  και τις κρατικές παρεμβάσεις. Αναμφισβήτητα «καταχρηστικές»
συμπεριφορές, που επιτρέπουν κάποιοι να κάνουν  «την τρίχα τριχιά», υπάρχουν. Οι δανειστές και η κυβέρνηση, αν υποταχθεί στις επιταγές τους, θέλουν να βγάλουν την τρίχα από το ζυμάρι; μη ελεγχόμενα συνδικάτα; ή φροντίζουν την κοινωνία  από αλλοτριωμένους συνδικαλιστές;
Μην γελιόμαστε η εγκατάσταση  ενός ακραίου υποδείγματος- εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού-πλήρους απαξίωσης της εργασίας, ενίσχυσης της ατομικότητας (γι αυτό το θέμα συλλογικών διαπραγματεύσεων) και η άνευ -έστω και μικρών- αντιδράσεων συρρίκνωση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών (εξατομικευμένοι όροι) και μορφών κοινωνικής προστασίας, προϋποθέτουν και αποδυνάμωση των συνδικάτων γιατί το «χειρότερο συνδικάτο είναι καλύτερο από αυτό που δεν υπήρξε ποτέ»!

Για να μην γίνουμε «δημοκρατία του P. Escobar» δεν πρέπει να γίνουμε Αιθιοπία στο κόστος, την αξία, τα δικαιώματα της εργασίας.
Η εξέλιξη των άλλων «πολιτικών» δρώμενων είναι στην απάντηση της αράχνης από το νταβάνι στην ερώτηση: τι κάνεις εκεί πάνω; επειδή βλέπει τον ιστό  και τι έχει: Εσείς τι κάνετε εκεί πάνω;  Υπάρχει και ο ιστός στο πάτωμα από την αναρρίχηση της. Έχει εγκλωβίσει εργαζόμενους, άνεργους, πολίτες, που βλέπουν τι γίνεται αλλά δεν συνειδητοποιούν το αδύναμο του περιτυλίγματος!

Η πρόκληση με ουσία επί αρχών και λύσεων  είναι έξω από «αριστεροδεξιά» ή «κεντρο-παραγοντίστικα», δάνεια «σωτηρο-πατριδοκαπηλείας» θεσμών, αλλά είναι στα μείζονα διακυβεύματα της εργασίας, των συλλογικών  μορφών  συμμετοχής, να γονιμοποιηθεί η αναγεννησιακή ανάταξη από την κοινωνία.
Είναι το κατάλληλο timing για τα συνδικάτα, να σταθούν με ιστορική τόλμη, καθαρή θέση στρατηγική και όχι εφήμερη ή «μικρό-υπολογιστική» τακτική.
Η ΔΕΘ μόνο έτσι: με νέο κεντρικό πολιτικό (και όχι στενό ή κομματικό) πρόταγμα και αγώνα από αυτόνομα συνδικάτα με ευρύτερη κοινωνική συμμαχία μπορεί να είναι πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό γεγονός, σταθμός για την πατρίδα!