0 Στο πανηγύρι της Παναγίας της Λουρισιώτισσας στο Βασιλέσι

Γράφει ο Γιώργος Αθανασιάς
Αν και σε κάθε νου, σε κάθε ψυχή, σε κάθε καρδιά είναι και μια Παναγιά, τις Θεομητορικές γιορτές το μυαλό μας –ηθελημένα ή άθελά μας, δεν έχει σημασία –τρέχει και πάει στις μεγάλες, στις γνωστές, στις επιβλητικές Παναγιές.
Πάει στην Παναγία την Προυσιώτισσα, στην Παναγία τη Σπηλιώτισσα, στην Παναγία την Ταταρνιώτισσα, στην Παναγία τη Στάνα, στην Παναγία των Δομιανών, στην Παναγία της Δυτικής Φραγκίστας, ίσως και αλλού.
Όμως η δική μου η Παναγιά, που είναι απόμερη και φτωχιά, είναι μέσα σε μια λαγκαδιά. Άφησε πριν από πολλά –πολλά χρόνια το χωριό της, το Λούρο της Πρέβεζας (έτσι λέγεται), και φώλιασε εδώ στο απόμερο, στο απόμακρο και στο μοναχικό.
Η Παναγία η Λουρισιώτισσα («Λουρσιώτ’σσα», για αυτήν πρόκειται, παρά την ταπεινότητά της, κρατάει με την ίδια θέρμη το Χριστό στην αγκαλιά και χαμογελάει στους ανθρώπους γλυκύτερα και πιο ανθρώπινα από κάθε άλλη Παναγιά.
Είναι εδώ μέσα στο ρέμα, και υμνεί αντάμα με τον βουνήσιο αέρα και το νερό, τιτιβίζει ασταμάτητα αυτό, τον Κτίστη, τον Πλάστη και του κόσμου τον Δημιουργό.
Από πάνω της «χάσκει» η Κ’ρούνα, στο κεφάλι της είναι τα Κρεβάτια, στο πλευρό της είναι το Βασιλέσι (Θεέ μου, τι ιστορία κουβαλάει στις πλάτες του αυτό;) και στα πόδια της τα Φουσιανά και σύμπασα η υπόλοιπη Πρασιά.

Κάποτε, χρόνια πολλά πριν, ανήμερα στη γιορτή της –σαν σήμερα δηλαδή– κατέφθαναν οι τσοπαναραίοι απ’ τα βουνά και οι χωριανοί απ' τα χωριά προσκυνητές στην Χάρη της ευλαβικοί και σαν τελείωνε ο παπα –Θωμάς τη λειτουργία, στήνονταν το φαγοπότι, το γλεντοκόπι κι ο χορός. Τα ψητά πολλά, τρυφερά, νόστιμα και προκλητικά, τα ποτά έστελναν τους ανθρώπους στον κόσμο της ευτυχίας και της χαρμονής ταξιδευτές, ο ίσκιος των κλαριών μάνας χάδια απαράλλακτα, ο μπαρμπα –Γιώργος ο «Ζαβλάνης» με το βιολί του και ο Κώστας ο Μάης με το λαγούτο του έπαιζαν σκοπούς ντόπιους, αργόσυρτους, μαγευτικούς, οι ήχοι τους πρώτα παίζονταν μες στην καρδιά κι έπειτα παίζονταν απ’ τα βιολιά, τα τραγούδια τους μίλαγαν για λεβεντιά, για περήφανους αετούς, για ναζιάρες πέρδικες, για χιόνια, για ψηλά βουνά, για χρόνια αληθινά και περασμένα, για νιάτα ξεχασμένα, για αγάπες αληθινές και για απίστευτες παλληκαριές, οι δε του κόσμου οι χοροί ήταν σίγαλοι, ήταν πολυκάγκελοι και κυκλικοί.
Όμως πέρασαν τα χρόνια και διάβηκαν αμείλικτα οι καιροί. Πέρασαν… Διάβηκαν και μαζί τους πήραν και τους πρωταγωνιστές εκείνων των καιρών. Και πίσω… πίσω τους έμεινε η Παναγιά να ευλογεί, να δίνει κουράγιο στους εναπομείναντες, να χαμογελά, να καρτεράει και να προσδοκά.
Χρόνια Πολλά… Και του χρόνου να είμαστε καλά...