Στα πάντα εύστοχα του σχόλια ο κ.Τσιούρης αναφέρει:
"21η Απριλίου σήμερα.
Μια χούφτα συνταγματάρχες κατέλαβαν την εξουσία και κατέλυσαν τη δημοκρατία. Ποια δημοκρατία δηλαδή, σκατά δημοκρατία είχαμε και τότε. Η ρουφιανιά και το φακέλωμα δημοκρατικών πολιτών πήγαιναν σύννεφο. Μέχρι κι ο εφημεριδοπώλης τσεκάριζε τι εφημερίδα έπαιρνες, και σε "κάρφωνε" στην Αστυνομία...
Θα επαναλάβω λοιπόν αυτά που γράφω κάθε χρόνο στο fb, και το κάνω να μαθαίνουν οι νέοι:
Ήμουνα κάτι μήνες πάνω από δεκατριών χρόνων και πήγαινα στη δεύτερη Γυμνασίου. Απ' το σχολείο το πρωί μας έδιωξαν, χωρίς να μας εξηγήσουν τους λόγους....
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, επειδή τα ραδιόφωνα ήταν ελάχιστα και άλλα ΜΜΕ δεν υπήρχαν, το έργο της ενημέρωσης ανέλαβε ο τελάλης του Καρπενησίου, με ανακοίνωση που του έδωσε η αστυνομία:
"Ακούσατεεεε, ακούσατεεεεεεεεεεεεεεεεε. Απαγορεύεται η κυκλοφορία μετά από ώρα 7 το απόγευμαααααααααααααααα. Όποιος κυκλοφορεί, θα πυροβολείται από την αστυνομία χωρίς προειδοποίησηηηηηηηηηηηηηηηηη". Όλοι οι κάτοικοι λοιπόν κλείστηκαν στα σπίτια τους και περίμεναν την επόμενη μέρα μήπως μάθουν κάτι....
Το Καρπενήσι τότε ήταν μικρό, και το έργο του τελάλη πανεύκολο. Τα όρια της πόλης περίπου ήταν ανατολικά μέχρι το σημερινό "ΑΝΕΣΙΣ", και νότια ελάχιστα κάτω απ' το δεύτερο Δημοτικό. Ο τελάλης (ονόματι Φούλας Καρκανέλης) είχε μια φωνή στεντόρεια, πιο δυνατή κι από τηλεβόα!!! Αναλάμβανε λοιπόν επί πληρωμή κάποιες ανακοινώσεις.
Βέβαια, δεν θα ξεχάσω ένα ραδιόφωνο με λυχνίες που μου έφερε ένας θείος μου κάποιο καιρό αργότερα, και κατάφερνα κάθε βράδυ να το συντονίζω στα βραχέα κύματα στην Ντόϊτσε Βέλλε, απ' όπου ακούγαμε για να ενημερωθούμε με κλειστά φώτα και πορτοπαράθυρα, τη φωνή ενός μεγάλου Έλληνα: Του Παύλου Μπακογιάννη. (Τον οποίο ποτέ δεν θα μάθουμε ποιοι, και γιατί τον "καθάρισαν").
4 σχόλια :
Και υστερα ξυπνησες....
Ετσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα, όπως τα περιγράφει ο Σπύρος. Η αγορά εκείνη την ημέρα δεν άνοιξε. Πολλοί, ανάμεσά τους και ο πατέρας μου, έκαψαν φωτογραφίες, χαρτιά, βιβλία που θα μπορούσαν να τους ενοχοποιήσουν. Ευτυχώς στο Καρπενήσι συλλήψεις εκείνη την ημέρα δεν υπήρξαν. Υπήρξαν τις επόμενες ημέρες (Λέφας, Κακαβιάς, Λελούδης και μερικοί ακόμη). Μετά την πτώση της δικτατορίας ένας ηλικιωμένος πέρασε από το μαγαζί του πατέρα μου για μια «καλημέρα». Ηταν ο αστυνομικός διευθυντής που η δικτατορία τον βρήκε στο Καρπενήσι. Κρητικός στην καταγωγή. Στην κουβέντα απεκάλυψε ότι πολλές «αναφορές» τις εξαφάνιζε και έτσι γλίτωσε κόσμος και κοσμάκης. Προϊόντος του χρόνου όμως, πολλοί άλλοι καρπενησιώτες που ήταν στην Αθήνα δεν γλίτωσαν τις ταλαιπωρίες. Χαρακτηριστική η περίπτωση του μακαρίτη Γιώργου Χινόπωρου που τον έκαναν μαύρο στο ξύλο, για να μην αναφερθώ σε άλλους που είναι γνωστοί και από τη μετέπειτα πολιτική καριέρα τους. Κάποια στιγμή θα άξιζε τον κόπο να μνημονεύσουμε όσους δεν εξαργύρωσαν πολιτικά την ταλαιπωρία και αυτούς που έδρασαν μεν πολιτικά, αλλά χωρίς υστεροβουλία. Και ας παραδώσουμε στη λήθη εκείνους που εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση. Μια προσωπική μαρτυρία: 17 προς 18 Νοεμβρίου 1973. Φεύγοντας από τη φλεγόμενη Πατησίων περνώ από τη Λιοσίων και πέφτω πάνω σε ένα γνωστό στους καρπενησιώτες κρασοπουλειό απέναντι από το παλιό πρακτορείο μεταφορών του Παπαϊωάννου. Μέσα μια παρέα καρπενησιωτών τα έπιναν. Μπαίνω ιδρωμένος, ταλαιπωρημένος και ιδιαίτερα φοβισμένος. Η αντιμετώπιση; Σαν να μην κατάλαβαν τι έγινε... Αυτό ξημερώματα Σαββάτου. Την Κυριακή από αποκοτιά πήγα στο καφενείο του Τσουκανά, Γ΄Σεπτεμβρίου 13, με μακρύ μαλλί και αμπέχονο. Δεν ήθελε και πολύ να βρεθώ στην Ασφάλεια της Μεσογείων για ένα δεκαήμερο! Τέλος πάντων, Θεός σχωρέστους... Πάντως, συγχαρητήρια στον Σπύρο για τις μικρές ψηφίδες της τοπικής ιστορίας μας... ΠΑΛΑΙΟΣ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΩΤΗΣ
Η φωτογραφία της πλατείας δεν είναι του 1967. Είναι προπολεμική...
ΖΗΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ!!
Δημοσίευση σχολίου