Παλιά τα αρσενικά ζώα, άμα δεν τα χρειάζονταν για σπορίτες (βαρβάτα), τα τσοκάναγαν, εκτός από το γάιδαρο που, σχεδόν ποτέ, δεν χρειάζονταν την χειμαρρώδη σεξουαλικότητά του, όμως πάντα χρειάζονταν όλη του την ισχύ, την αντοχή και τη σταθερότητά του. Οι τελευταίες ιδιότητες με το τσοκάνισμα πήγαιναν περίπατο.
Περίτρανη απόδειξη τούτου ήταν ο Κίτσος (το γομάρι) του Αριστείδη. Οι δυο αυτοί –Κίτσος και Αριστείδης- είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά αλλά και δυο βασικές διαφορές. Ο Αριστείδης είχε κομμένα τα δυο πόδια του στους μηρούς κι ο Κίτσος δάγκωνε όποιον τον πλησίαζε, εκτός απ΄ τον Αριστείδη.
Ο Κίτσιος ήταν το τετρακίνητο του Αριστείδη, παντός δρόμου και παντός καιρού, και τούτο οφειλόταν στην αξιότη των αχαμνών του, την οποία όμως ποτέ του δεν αξιοποίησε, γιαυτό ίσως και δάγκωνε μετά μανίας. Πολλές αποκοτιές και ηρωισμούς έχω να θυμάμαι με τον Κίτσιο, τον Αριστείδη και μένα.
Μια φορά, “είκοσι χρονώ γομάρι” κι εγώ, αψηφώντας το θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχα, βρέθηκα μαζί του σ΄ ένα περιφραγμένο αλώνι. Ο Κίτσιος “λιγκρίζοντας” μου έκανε γιουρούσι και για ν΄
αποφύγω την δαγκωματική του οργή, έγινα αίλουρος και πήδηξα αστραπιαία τον ψηλό φράχτη του αλωνιού.
Τότε, σε αντίθεση με σήμερα, το κάθε πράμα είχε την φυσική του αξία. Η βαρβατοσύνη ήταν το πρώτο όπλο στη μάχη με τα στοιχεία της φύσης, το ίδιο και η επιθετικότητα όπως το δάγκωμα το κλώτσημα κ.ά. ή σωματική δύναμη, οι φυσικές ικανότητες τρέξιμο, πήδημα και τόσα άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου