Παλιά στο χωριό η χαρτοπαιξία, κυρίως το χειμώνα, είχε καταντήσει μάστιγα. Αρκεί να λάβουμε υπ΄ όψιν ότι στο Ελληνικό Μονοπώλιο, που είχαν στήσει τότε οι δανειστές μας, ώστε από τα κέρδη του να ξεπληρώνεται το τότε -και το νυν και αεί- εθνικό μας χρέος, ένα βασικό είδος που εμπορευόταν μονοπωλιακά ήταν οι τράπουλες. Τόση μεγάλη κατανάλωση είχαν, ώστε να συντελούν στην απομείωση του εθνικού μας χρέους!
Από τη χαρτοπαιξία οι χασούρες αλλά κι ενίοτε τα κέρδη των παιχτών ήταν σημαντικά.
Μια φορά κατεβαίνοντας τη κατηφόρα της Μεσαμπελιάς συνάντησα τον μπάρμπα-Γιώργο το Λαγοπάτη με το γάιδαρό του φορτωμένο.
-Για πού μπάρμπα Γιώργο; τον ρωτάω
-Πάω στου Κωσταγιάννη, μου λέει.
-Τι είναι αυτό, απόρησα.
-Κέρδισα το χειμώνα στα χαρτιά τον Κώστα Μ. και το Γιάννη Α. και μ΄ αυτά τα λεφτά αγόρασα το τάδε χωράφι και το ονομάτισα στο Κωσταγιάννη, μου εξήγησε.
Ο μπάρμπα Γιώργος ήταν καλοκάγαθος, με γνώσεις σχολαρχείου, θυμόσοφος και ωραίος αφηγητής. Συνεχίζοντας το δρόμο τον απολάμβανα να διηγείται.
Ήρθε η κουβέντα στο γάιδαρό του, οπότε άρχισε να λέει:
-Εγώ είμαι δούλος του όνου. Τώρα πάω την κοπριά του στο χωράφι, να μεγαλώσει το τριφύλλι, να το κόψω, να το δέσω, να το πάω στο χωριό για να το φάει ο γάιδαρος. Μια φορά –συνέχισε να διηγείται- κατέβαινα καβάλα στη μεγάλη κατηφόρα στις Ακ΄μπίστρες. Με είδε ο Λιαροθανάσης και μου λέει: “καλά δεν το λυπάσαι το ζώο και πας τον καρακατήφορο καβάλλα;” (αυτό ήταν απαράδεκτο σύμφωνα με τις τότε ισχύουσες φιλοονικές εθιμικές διατάξεις) και του απαντάω: “τι έγινε πες ότι κουβάλαγε την κοπριά του στο χωράφι, μόνο εγώ θα είμαι δούλος του όνου, ας γίνει κι αυτός μια φορά δούλος δικός μου!”
Βέβαια κατά τα άλλα είχαν αγαπησιάρικες σχέσεις. Ο γάιδαρος πρόσεχε το… δούλο του κι ο μπάρμπα Γιώργος τον αγαπούσε σαν αδερφό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου