Σε ένα δέντρο βλέπουμε συνήθως τον κορμό, τα κλαδιά, τα φύλλα, τους ανθούς και τους καρπούς του και ποτέ τη ρίζα του η οποία, ανάλογα με το είδος ποικίλλει στη μορφή και διακλαδώσεις στο χώμα.
Ούτε και όταν πεθάνει το δέντρο βλέπουμε τις ρίζες του οι οποίες κι αυτές μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα σαπίζουν και γίνονται λίπασμα, ανάλογα πάλι με το είδος των δέντρων. Συμβαίνει όμως καμία φορά από κατολίσθηση ή το άνοιγμα ενός δρόμου σε πλαγιερό μέρος να αποκαλυφθούν οι ρίζες του χωρίς αυτό να πεθάνει και να μείνουν στον αέρα και σιγά – σιγά αυτές αποκτούν την υφή και την όψη του εξωτερικού φλοιού του κορμού.
Τότε αποκαλύπτεται μέρος του ριζικού συστήματος του δέντρου το οποίο εντυπωσιάζει με την ποικιλία του και τα σχήματά του.
Ιδιαίτερη δε εντύπωση προκαλούν ορισμένες τρύπες οι οποίες μοιάζουν με μάτια –σαν αυτά που έχει το υπέργειο τμήμα του κορμού- και οι οποίες προκαλούνται από το σβήσιμο ορισμένων αδύνατων κλάδων ή ριζών.
Το γεγονός επιβεβαιώνει την άποψη ότι το δέντρο θέλει να βλέπει και μέσα στο χώμα που προχωρούν οι ρίζες του και να μην πηγαίνει στα τυφλά… (Οι φωτογραφία στον παλιό δρόμο του χωριού μου και οι ρίζες από μια καστανιά που έμειναν εκτεθειμένες αλλά συνέχισαν να κρατάνε στη ζωή το δέντρο μέχρι σήμερα και να βλέπουν και έξω από το χώμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου