3 "Η αλήθεια για το νομοσχέδιο περί φυλακών"

Του Θωμά Κώτσια
Βουλευτή Ευρυτανίας
Επειδή πολλά λέγονται, πολλά γράφονται και κυρίως πολλά υπονοούνται για το νομοσχέδιο περί φυλακών, που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω ορισμένες απαντήσεις. Όχι τόσο σε αυτούς, που θυμήθηκαν ξαφνικά τον Παύλο Μπακογιάννη και δεν εννοώ τους συγγενείς του, ούτε σε αυτούς που ανέλαβαν να ερμηνεύσουν τις απόψεις και τη στάση της ζωής του και μάλιστα με τρόπο, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την προσωπικότητά του, ούτε με την ιστορία και την προσφορά του. Απευθύνομαι σε αυτούς, που σαν έτοιμοι από καιρό ανέλαβαν εργολαβικά στο όνομα του Παύλου Μπακογιάννη να σπεκουλάρουν σε βάρος της κυβέρνησης με αστεία επιχειρήματα περί σχέσεων με την τρομοκρατία. Κυρίως απευθύνομαι σε αυτούς, που αναρωτιούνται καλοπροαίρετα τι ακριβώς καινούριο φέρνει αυτό το νομοσχέδιο.
Το υπαινίχθηκα στην ομιλία μου στη Βουλή, το επαναλαμβάνω και σήμερα πιο καθαρά: αν ζούσε ο Μπακογιάννης έχω την πεποίθηση ότι θα ήταν από τους πρώτους που θα ψήφιζαν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, θα ήταν από τους πρώτους που θα πρόσθεταν σκέψεις, ιδέες και προτάσεις για να κάνουν ακόμα πιο προοδευτικές, ακόμα πιο ανθρωπιστικές και δίκαιες τις διατάξεις του.
Σέβομαι απολύτως, και το έχω αποδείξει πολλές φορές, τον πόνο και τις αντιδράσεις των συγγενών του Παύλου Μπακογιάννη, όπως σέβομαι απολύτως και τις αντιδράσεις όλων των συγγενών θυμάτων της τρομοκρατίας. Κατά τη γνώμη μου όμως ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ όταν εστιάζουν την
προσοχή τους σε επιμέρους διατάξεις και όχι στη συνολική φιλοσοφία του νομοσχεδίου. Και ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΛΑΘΟΣ όταν επιτρέπουν να χρησιμοποιούνται από πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς που έχουν διαγράψει από την πολιτική τους ατζέντα κάθε έννοια προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κάθε διάθεση εξανθρωπισμού του σωφρονιστικού συστήματος.
ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ γιατί το νομοσχέδιο προφανώς δεν αποφυλακίζει τρομοκράτες, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά επιδιώκει να αλλάξει το σωφρονιστικό σύστημα υπηρετώντας τρεις βασικές αρχές:
Ότι το επίπεδο του πολιτισμού μιας χώρας και μιας κοινωνίας φαίνεται από το επίπεδο των φυλακών της, για τις οποίες οι χώρα μας έχει πληρώσει συνεχή πρόστιμα και έχει καταγγελθεί για τις συνθήκες κράτησης και την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ότι οι φυλακές είναι σωφρονιστικά ιδρύματα και όχι τιμωρητικά κολαστήρια και ότι η ενοχή ακόμα και του χειρότερου εγκληματία δεν ακυρώνεται ούτε παραγράφεται όταν αντιμετωπίζεται από την πολιτεία και την κοινωνία ως άνθρωπος και όχι ως τέρας. Αυτές τις αρχές υπηρετεί το νομοσχέδιο καθιερώνοντας ρυθμίσεις, που ισχύουν προ πολλού σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και αποτελούν αναμφισβήτητο κεκτημένο του σύγχρονου νομικού πολιτισμού.
Και ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΛΑΘΟΣ λάθος γιατί, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν, ρίχνουν νερό στον μύλο μιας πρωτοφανούς προσπάθειας ορισμένων κύκλων να δηλητηριάσουν την πολιτική ζωή και την κοινωνία με ακροδεξιές σοφιστείες και μισαλλόδοξες κραυγές τρομοϋστερίας και τρομολαγνείας.
Οι κύκλοι αυτοί, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Αν. Σαμαρά και τα ακροδεξιά εξαπτέρυγα Βορίδη και Γεωργιάδη, μέχρι πρότινος υμνητές της χούντας και πολιτικά τέκνα του Παττακού, παρά τα εγκλήματα του και την ισόβια καταδίκη του αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας, …λιγουρεύονται το κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης» και επιχειρούν να αποδομήσουν την κυβέρνηση και το έργο της καταφεύγοντας σε μια τερατώδη και γελοία επιχείρηση περί δήθεν υπόγειων διαδρομών του ΣΥΡΙΖΑ με τρομοκράτες. Ένας μάλιστα από αυτούς, ο Μ. Βορίδης, έφθασε στο σημείο να μιλήσει ότι η τρομοκρατία είναι το ακρότατο, ένοπλο, δολοφονικό χέρι της κυβέρνησης. Και το κάνουν αν και γνωρίζουν καλά ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά και το προοδευτικό κίνημα γενικότερα, δεν είχε ποτέ και δεν θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τις "κουκούλες", τα 45άρια και τους αυτόκλητους τιμωρούς. Αντίθετα είχε και έχει πάντα ανοιχτό μέτωπο εναντίον τους, είναι σε διαρκή, ασυμβίβαστο και αδυσώπητο πόλεμο μαζί τους, εκτός όλων των άλλων και για έναν προφανή λόγο: οι πρακτικές αυτές δεν εξυπηρετούν αλλά υπονομεύουν το λαϊκό κίνημα.
Τότε προς τι αυτές τις ανοησίες; Γιατί η τακτική αυτή εκτός από τις τρέχουσες επιδιώξεις έχει και μια ευρύτερη και επικίνδυνη για τη δημοκρατία στόχευση: επιχειρεί να εγκλωβίσει δια παντός σε ακροδεξιές πολιτικές και σε μισαλλόδοξες, αντιδραστικές πρακτικές και συμπεριφορές ένα μεγάλο κόμμα της συντηρητικής παράταξης, τη ΝΔ. Και το κάνουν αυτό άλλοτε επικαλούμενοι τον ιδρυτή της παράταξης και άλλοτε –όπως τώρα- τον Παύλο Μπακογιάννη. Άραγε τι θα έλεγε και κυρίως τι θα έπραττε ο αείμνηστος βουλευτής Ευρυτανίας. Ο εξόριστος από τη χούντα και ο εμπνευστής της εθνικής συμφιλίωσης θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι στο ίδιο κόμμα με τους Μπαλτάκους ή τους υμνητές και τις …φιλιππινέζες της χούντας και των ιδεών της. Για μένα είναι καθαρό ποια θέση θα έπαιρνε και το έκανα σαφές με την ομιλία μου στη Βουλή. Μένει να το δουν οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη και οι οπαδοί της ΝΔ και να μην επιτρέπουν σε διάφορα τηλεφασιστοειδή, να προσβάλουν τη μνήμη του ταυτίζοντας την ασημαντότητα τους, με το πολιτικό εκτόπισμα, τον ανθρωπισμό και τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Παύλου Μπακογιάννη.