Αν το σχέδιο ολοκληρωθεί με μια συμφωνία υποταγής και όχι με έναν έντιμο συμβιβασμό, η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας θα έχει υποστεί πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό ακρωτηριασμό
Λένε πως το πιο πηχτό σκοτάδι πέφτει λίγο πριν φύγει η νύχτα, λίγο πριν έρθει η αυγή. Λένε επίσης πως αυτή η αρχή ισχύει και στην πραγματική ζωή. Στην πολιτική, για παράδειγμα, όταν βαθαίνει το "πολιτικό" σκοτάδι, έρχεται η "αυγή" πολιτικών αλλαγών. Και στην οικονομία όσο βαθαίνει η κρίση και όσο πλησιάζουμε στον "σκοτεινό" βυθό της κοινωνικής εξαθλίωσης, της ανεργίας και της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων τόσο πιο κοντά έρχεται η "αυγή" της οικονομικής ανάκαμψης.
Άραγε συμβαίνει το ίδιο και τώρα, στις διαπραγματεύσεις της χώρας με τους δανειστές; Μετά από 100 και πλέον ημέρες ατέρμονων διαπραγματεύσεων, διχογνωμιών, δολιχοδρομιών και βεβαίως δολιοφθορών, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο.
Οι δύο πλευρές είπαν όσα είχαν να πουν, έριξαν χαρτιά και μπλόφες στο τραπέζι, σκλήρυναν τη στάση τους και περιμένουν την... αυγή. Το ερώτημα είναι τι θα φέρει η αυγή: τη ρήξη ή τη συμφωνία; Και τι ακριβώς θα σημαίνει η.. .αυγή με ρήξη και τι η... αυγή με συμφωνία.
Απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν δούμε πόσο... λευκός θα είναι ο καπνός, που θα βγει -αν βγει- από τις Βρυξέλλες. Γιατί πιο σημαντικό από την αυγή της ρήξης ή την αυγή της συμφωνίας είναι να ξαναβγεί ο ήλιος στην Ελλάδα, ο ήλιος που θα διαλύσει τα σκοτάδια της νύχτας αλλά και τα
"σκοτάδια" της ημέρας.
Τα πρώτα "βιολιά"
Είναι στρυφνά και δυσνόητα όλα αυτά. Όπως στρυφνά και ακατανόητα ήταν τα πράγματα στη διαπραγμάτευση της χώρας με τους δανειστές όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Από τη μια η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ διεμήνυαν στους Ευρωπαίους ότι οι "κόκκινες γραμμές" τους είναι και "κόκκινες γραμμές" του ελληνικού λαού και ότι η εμμονική απαίτηση των δανειστών να εφαρμόσει η κυβέρνηση Τσίπρα την πολιτική Σαμαρά δεν γίνεται αποδεκτή. Αλλά και οι δανειστές με πρώτα "βιολιά" τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τον Ντράγκι, επέμεναν στη δική τους γραμμή, έβαζαν νέα αιτήματα και επανέφεραν ό,τι παράλογο και αντιδημοκρατικό ζητούσαν και από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει τελικά και όλα θα φανούν τα επόμενα 24ωρα. Κυριακή κοντή γιορτή.
Όμως ό,τι και αν γίνει με την τρέχουσα διαπραγμάτευση ένα είναι βέβαιο: ο δρόμος για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά δανειστών και τις αλυσίδες του χρέους θα είναι μακρύς και δύσκολος, στρωμένος με αγκάθια και παγίδες. Εις το διηνεκές, που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης.
Το σχέδιο και οι ευσεβείς πόθοι
Το καταλαβαίνει αυτό καθημερινά η κυβέρνηση, το διαβάζει κανείς στα δηλητηριώδη σχόλια και τις αναλύσεις του διεθνούς «καρτέλ» της ενημέρωσης, το ψιλο-ομολογούν και οι -πλέον σκληροί τουλάχιστον- εκπρόσωποι του εσμού των «θεσμών»: στόχος των δανειστών, σε αυτό το κακόγουστο, κυνικό και προκλητικό θέατρο του παραλόγου, δεν είναι να αποκαταστήσουν την ομαλότητα στις σχέσεις Ελλάδας - Ευρωζώνης, ούτε βεβαίως να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο μάλιστα πήρε εφιαλτικές διαστάσεις με ευθύνη και των ίδιων. Αλλά να επαναφέρουν την «άτακτη» Ελλάδα, υποταγμένη στο «σωστό» δρόμο των μνημονίων και να «λύσουν» τον ελληνικό γόρδιο δεσμό με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε το τίμημα να μην είναι ακριβό για τους ίδιους αλλά να είναι πανάκριβο για τους Έλληνες. Και όχι μόνο.
Ο ευσεβής τους πόθος ήταν και παραμένει να οδηγήσουν τους Έλληνες στο να ζητήσουν τον "λογαριασμό" από την κυβέρνησή τους, να τους φέρουν σε ευθεία σύγκρουση μαζί της, να ακυρώσουν ετσιθελικά τη λαϊκή ετυμηγορία και εντολή του Ιανουαρίου και να πετύχουν εκβιάζοντας τη χώρα και πνίγοντας την οικονομία της την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Με ένα σμπάρο, δηλαδή, πολλά τρυγόνια.
Αν το σχέδιο ολοκληρωθεί με μια συμφωνία υποταγής και όχι με έναν έντιμο συμβιβασμό, η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας θα έχει υποστεί πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό ακρωτηριασμό. Και οι Έλληνες θα παραμείνουν στο «μαντρί» της φτώχειας, της ανεργίας και της κοινωνικής καταστροφής. Θα "τιμωρηθούν" γιατί δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις και τόλμησαν να εμπιστευτούν μια αριστερή κυβέρνηση. Θα "μάθουν" τι πρέπει να ψηφίζουν στο εξής οι Έλληνες και τι δεν πρέπει να ψηφίσουν οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι. Και κάπως έτσι η Ευρώπη θα συνεχίσει να πορεύεται στο μέλλον. Οι κοινωνικές ανισότητες θα διευρύνονται, τα ελλείμματα και τα χρέη του φτωχού νότου θα χρηματοδοτούν τα πλεονάσματα του πλούσιου βορρά, οι δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις θα ακυρώνονται παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα. Και αυτό το... πράγμα, που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση και το οποίο υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε -μεταξύ άλλων- για να εξαλείψει τις ανισότητες και να ξεπλύνει τη ντροπή και το αίμα δύο πολέμων στον 20ο αιώνα, θα βαδίζει αμέριμνο προς την επόμενη κρίση, τη διάλυση και την καταστροφή.
Διέξοδος μόνο με έντιμη συμφωνία
Υπάρχει άλλη διέξοδος σε αυτή τη σκοτεινή προοπτική; Ασφαλώς και υπάρχει, αρκεί να επιστρέψει η σύνεση και η λογική στην τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων. Και να μπουν στην εξίσωση ο ελληνικός αλλά και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης. Μακροπρόθεσμα για να επιβάλουν στροφή στην ευρωπαϊκή πολιτική και βραχυπρόθεσμα για να στηρίξουν το ελληνικό αίτημα για μια έντιμη συμφωνία, που θα αποκαθιστά τη χρηματοδότηση της χώρας, θα σέβεται τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τις "κόκκινες γραμμές" της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό, τους μισθούς και τις συντάξεις και στις εργασιακές σχέσεις. Μια συμφωνία που θα είναι έτσι κι αλλιώς σκληρή, δυσκολοχώνευτη για το αριστερό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα δίνει ανάσα στη χώρα και θα απομακρύνει τον άμεσο κίνδυνο μιας καταστροφικής χρεοκοπίας. Κυρίως δεν θα κλείνει αλλά θα ανοίγει δρόμους για μια συνολική διευθέτηση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και του χρέους, θα δημιουργεί προοπτικές ανάκαμψης και θα δίνει χρόνο και δυνατότητα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, που υποσχέθηκε στους πολίτες και για το οποίο πήρε τη λαϊκή εντολή.
Εδώ που φθάσαμε αυτός είναι ο ένας και μοναδικός ασφαλής δρόμος για το μέλλον. Τον άλλον, της καταστροφής, κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να τον επιδιώκει. Υπάρχει βέβαια και ένας "τρίτος δρόμος". Ωραίος, αλλά ουτοπικός. Τον δανείζομαι από τον διάσημο και φανατικό φιλέλληνα σκηνοθέτη, τον Ζαν Λικ Γκοντάρ, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι "η Ευρώπη και η Γερμανία πρέπει να γονατίσουν μπροστά στην Ελλάδα και να της πουν: 'ευχαριστώ'. Και να πληρώνουν δέκα δολάρια ως συγγραφικά δικαιώματα στους Έλληνες κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη 'επομένως' αφού πάνω σε αυτή έχει οικοδομηθεί ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός. Έτσι δεν θα υπήρχε πλέον ελληνικό χρέος"
2 σχόλια :
Ο Τσίπρας έχει τελειώσει, αλλά δεν ξέρει πως θα δραπετεύσει.
Η πολυφωνία είναι πλέον κανόνας για την κυβέρνηση του Σύριζα, όμως τελικά φαίνεται πως η πραγματικότητα τους αναγκάζει να συμφωνήσουν ΟΛΟΙ
ότι: "αν συνεχιστεί ο χρηματοδοτικός εκβιασμός των δανειστών και απαιτείται λιτότητα για την αποπληρωμή των δανείων, τότε η Ελλάδα θα κάνει στάση πληρωμών στο εξωτερικό για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις στο εσωτερικό!". Ήτοι η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να επιλέξει (προφανώς με Δημοψήφισμα), όπως είπε ο Φλαμπουράρης, μεταξύ Ευρώ και Δραχμής. Καθότι στάση πληρωμών στο εξωτερικό σημαίνει πιστωτικό γεγονός και φυγή απο το Ευρώ. Δεν μπορεί όμως αυτό να γίνει χωρίς δημοψήφισμα, διότι ο λαός έδωσε διπλή εντολή στον Τσίπρα: 1). ΟΧΙ άλλη λιτότητα και 2). ΟΧΙ έξοδο απο το ευρώ.
Αυτή η διπλή εντολή μόνο με ένδειξη καλής θέλησης και υποχώρησης εκ μέρους του αντιπάλου θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Αν οι δανειστές δεν υποχωρήσουν απο τις θέσεις τους, ή θα αποδεχτούμε τη λιτότητα μέχρι τέλους, ή θα αποχωρήσουμε απο το Ευρώ και ο Θεός βοηθός... Και να θέλουν κάποιο Συριζαίοι να παρουσιάσουν κάποιες τρίτες λύσεις, αυτές δεν υπάρχουν.
Δημοσίευση σχολίου