Τον μαύρο Σεπτέμβριο του 1992, η ΠΕΤΡΟΛΑ ανήκε στην οικογένεια Λάτση. Τώρα η ίδια οικογένεια ελέγχει και τα Ελληνικά Πετρέλαια και οι δικοί της άνθρωποι στελεχώνουν την εταιρεία. Τότε όλοι έσπευσαν να μιλήσουν για ατύχημα και ουδείς τιμωρήθηκε. Τώρα, τον Μάιο του 2015, η τραγωδία επαναλαμβάνεται, αλλά η αντιμετώπιση οφείλει να είναι διαφορετική
Σεπτέμβριος του 1992. 15 εργάτες χάνουν τη ζωή τους στην ΠΕΤΡΟΛΑ. Μάιος 2015. Είκοσι τρία χρόνια μετά, τέσσερις εργάτες σκοτώνονται στην έκρηξη και στην πυρκαγιά που σημειώθηκε στις εγκαταστάσεις των Ελληνικών Πετρελαίων στον Ασπρόπυργο.
Εκ πρώτης όψεως η Ελλάδα του 1992 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 2015. Όλα είναι διαφορετικά. Κι όμως, στην περίπτωση των δύο πολύνεκρων δυστυχημάτων, η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτή τη φορά ως τραγωδία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τότε, τον μαύρο Σεπτέμβριο του 1992, η ΠΕΤΡΟΛΑ ανήκε στην οικογένεια Λάτση. Τώρα η ίδια οικογένεια ελέγχει και τα Ελληνικά Πετρέλαια και οι δικοί της άνθρωποι στελεχώνουν την εταιρεία. Τότε όλοι έσπευσαν να μιλήσουν για ατύχημα και ουδείς τιμωρήθηκε. Τώρα, τον Μάιο του 2015, η τραγωδία επαναλαμβάνεται, αλλά η αντιμετώπιση οφείλει να είναι διαφορετική.
Σήμερα, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους τέσσερις νεκρούς, ανασύρω στη μνήμη ένα τραγικά επίκαιρο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε το 2008 στο περιοδικό "Πυρσός" του Σωματείου των εργαζομένων ως αφιέρωμα στην πολύνεκρη τραγωδία της ΠΕΤΡΟΛΑ. Αν έστω κάποιες από τις επισημάνσεις εκείνης της εποχής είχαν παρθεί υπόψη, ίσως να είχαμε αποφύγει τη νέα τραγωδία.
"Όταν συζητήσαμε την ιδέα ενός αφιερώματος στην μνήμη των δεκαπέντε νεκρών συναδέλφων της
τραγωδίας στις BEE με όσους έζησαν και βίωσαν εκείνες τις στιγμές, πολλοί μάς προέτρεψαν να το αποφύγουμε, κανένας όμως δεν μας έδωσε κάποια πειστική απάντηση στο γιατί.
Γιατί να μην μιλάμε, ποιος θέλει και ποιον εξυπηρετεί αυτό το πέπλο σιωπής για ένα από τα πιο τραγικά και πολύνεκρα εργατικά δυστυχήματα στη χώρα μας; Εντύπωση ακόμα μας προκάλεσε το γεγονός ότι με όσους μιλήσαμε, εργαζόμενους και στελέχη πέρα από το ότι μας δόθηκαν διαφορετικές εκδοχές γι' αυτό καθ' αυτό το περιστατικό, όλοι μιλούσαν για ατύχημα και χρειάστηκε σε όλους να εξηγήσουμε ότι πρόκειται για δυστύχημα.
H διαφορά της ατυχίας από τη δυστυχία δεν χρειάζεται, νομίζουμε, να εξηγηθεί.
Μας είπαν ακόμα 'να μην γίνει εκμετάλλευση από διάφορες πλευρές που πιθανώς επιβουλεύονται τα συμφέροντα της εταιρείας'. Θα συμφωνούσαμε, με τον όρο ότι δεν θα πρέπει να κάνει η εταιρεία το ίδιο απ' την αντίθετη πλευρά, δηλαδή μια τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια ετών να περάσει στη λήθη και ένας πειθαναγκασμός σιωπής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπήρξε ποτέ πόρισμα και δεν καταλογίστηκαν πουθενά ευθύνες ούτε ζητήθηκαν ποτέ εξηγήσεις γι' αυτό.
Κάποια γελοία συμπεράσματα για φυσικοχημικές διεργασίες στα μέταλλα του αγωγού που παρουσίασε τη διαρροή επιβεβαίωναν την "ποιότητα" της έρευνας και τις αθλιότητες όσων συμμετείχαν σ' αυτήν.
H πολιτεία υποτάχθηκε για μία ακόμα φορά στην οικονομική εξουσία.
Αυτό το δυστύχημα έγινε εξαίρεση σ' έναν κανόνα που θέλει τα διυλιστήρια σ' όλο τον κόσμο να δίνουν πληροφόρηση και τα αναγκαία πορίσματα για μεταφορά γνώσης και για εκπαίδευση μέσα απ' την αρνητική εμπειρία.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αφηγήσεων οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές, οι εικόνες εφιαλτικές, όλοι όσοι μας μίλησαν λύγισαν, σημαδεύτηκαν οι ζωές τους μας είπαν, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Μας μίλησαν για τα παιχνίδια που έπαιξε η μοίρα εκείνη τη στιγμή, πως απλές συμπτώσεις και τυχαίες κινήσεις αποδείχτηκαν σωτήριες για όσους έζησαν μέσα στην τραγικότητα που βίωσαν.
Μας είπαν για το μετά, εκείνο το μετά των πρώτων στιγμών που ο ανθρώπινος νους αρνείται να το δεχτεί.
Τα λόγια τους χάνουν τον ειρμό τους, τα μάτια καρφώνονται στο πουθενά και μόνο τα πρόσωπα αποτυπώνουν τη φρίκη των στιγμών.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά, δεν θα βγάλουμε πορίσματα που δεν έβγαλαν αυτοί που όφειλαν τότε, ωστόσο θέλουμε να τραβήξουμε την κουρτίνα και να οδηγηθούμε σε κάποια γενικά συμπεράσματα χρήσιμα και απαραίτητα για όλους, για να μην ξαναγυρίσουμε εκεί στο σημείο 0.
Tα ιδιωτικοποιημένα πλέον EΛΠE στη νέα ενοποιημένη τους μορφή βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτικών συμφερόντων που διοικούσαν την πρώην ΠETPOΛA.
Μπορεί τα στελέχη που ασκούν τη διοίκηση στο μεγαλύτερο μέρος τους να είναι διαφορετικά, ωστόσο δεν φαίνεται να έχουν απορρίψει το μοντέλο διοίκησης της ΠETPOΛA.
O ιδιοκτήτης της ΠETPOΛA τότε, περιτριγυρισμένος από μια ομάδα στελεχών του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», πολλοί απ' αυτούς διακεκριμένα και επίλεκτα στελέχη της δικτατορίας, αρχιβασανιστές και πρώην ΕΣΑτζήδες, επέβαλαν ένα νόμο σιωπής.
Tο άβατο της ΠETPOΛA το δοκίμασαν πολλοί στην πλάτη τους απ' τους ροπαλοφόρους ανθρωποφύλακες (γεγονότα Hφαίστου).
Κάθε νηφάλια και υπεύθυνη φωνή πνιγόταν απ' τους αυλοκόλακες που κρατούσαν τα ηνία της εταιρείας.
Tο συνδικαλιστικό κίνημα στον χώρο, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, ενταγμένο απόλυτα στο σύστημα, περιοριζόταν σε ρόλο διαμεσολαβητή στην καλύτερη περίπτωση.
Κάποιες μεμονωμένες φωνές συναδέλφων που αντιστέκονταν σ' αυτό το καθεστώς αντιμετώπιζαν απειλές ή λοιδορούνταν και συκοφαντούταν σαν εχθροί της εταιρείας.
Διευθυντικά και συνδικαλιστικά στελέχη μαζί, συγκροτούσαν σαν ομάδα ένα αδιαπέραστο τείχος που δεν επέτρεπε να ακουστεί καμιά διαφορετική άποψη πέρα απ' τη δική τους.
Παλιό στέλεχος της ΠETPOΛA μάς περιέγραφε με πολύ γλαφυρό τρόπο πώς αντιμετωπιζόταν κάθε απόπειρα να διαπεράσει κανείς αυτόν τον τοίχο.
H δυσμένεια ήταν το πρώτο μέτρο και η απειλή για απόλυση το επόμενο.
Tην αρνητική εικόνα που εξέπεμπε η εταιρεία προς τα έξω, τα ίδια στελέχη, με την οικονομική κάλυψη της οικογένειας Λάτση, την αντιμετώπιζαν πληρώνοντας χρήματα, σε μια λογική ότι όλα έχουν την τιμή τους. Έτσι, αντί να αλλάξουν την εικόνα της εταιρείας, εξαργύρωναν όσο και όπου μπορούσαν την ανοχή.
Σε μια εταιρεία σαν τα διυλιστήρια, με κυρίαρχο τον νόμο της σιωπής, η ασφάλεια είναι το πρώτο θύμα
Θύμα ήταν ακόμα η ασφάλεια στην ΠΕΤΡΟΛΑ και απ' το κυνήγι των πετροδολαρίων και του κέρδους στα Αραβικά Εμιράτα, όπου μεταφέρθηκε το κέντρο του ενδιαφέροντος της εταιρείας, απογυμνώνοντας το διυλιστήριο στην Ελευσίνα από το αναγκαίο και ικανό προσωπικό για τη συντήρηση και επιθεώρηση του εξοπλισμού του.
Όταν όλα 'τα πλάκωνε η φοβέρα', ποιος να μιλήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ποιος να καταγγείλει, ποιος να αντιδράσει;
Ακόμα και όταν ήρθε εκείνη η μοιραία ώρα της τραγωδίας και αποκαλύφθηκε με τόσο τραγικό τρόπο η πραγματική κατάσταση στην εταιρεία, οι οικογένειες των θυμάτων βρέθηκαν απέναντι σ' αυτό που οι διοικούντες την εταιρεία ήξεραν πολύ καλά να κάνουν, να αποτιμήσουν τη σιωπή πληρώνοντας κάτι παραπάνω.
Σε μια άλλη χώρα, ίσως κάποιος απ' όλους αυτούς να αυτοκτονούσε, εδώ στην Ελλάδα της ΠΕΤΡΟΛΑ οι ένοχοι διαπραγματεύονταν την αποζημίωση και όταν κλείστηκαν οι συμφωνίες το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.
Τόσο που όταν, ένα χρόνο μετά, μια χαροκαμένη μάνα θέλησε να καταθέσει ένα μπουκέτο λουλούδια στον τόπο που ξεψύχησε το σπλάχνο της, απωθήθηκε και δεν της επετράπη να φτάσει μέχρι εκεί.
Στην αναζήτηση για το πώς φτάσαμε στην τραγωδία κάποιοι μας είπαν "μήπως όλα αυτά δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την επένδυση και την πορεία των έργων στην Ελευσίνα;".
Εμείς θεωρούμε, αντίθετα, ότι τα διυλιστήρια στην Ελευσίνα (πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ) πληρώνουν ακριβώς αυτή την εικόνα που έδιναν προς τα έξω και αν θέλουμε πραγματικά να πείσουμε και να βρει η εταιρεία κατανόηση, πρέπει να δώσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, πραγματική και όχι φτιαγμένη απ' τους επικοινωνιολόγους, τους δημοσιοσχεσίτες με τα ανόητα τηλεφωνήματα και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους των MME.
Mια εικόνα όχι μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τους εργαζόμενους, που είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της εταιρείας, οι καλύτεροι διαφημιστές της, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της ανάπτυξής της.
Εκπτώσεις σε ζητήματα ασφάλειας, φίμωμα και απόπειρα τρομοκράτησης των εργαζομένων, αστυνομικά μέτρα και όλα όσα χαρακτήριζαν το παλιό καθεστώς της ΠETPOΛA, υπονομεύουν το πραγματικό συμφέρον της εταιρείας, ακόμα και των μετόχων της, μιας και η Διοίκηση πρέπει να αναφέρεται σ' αυτούς.
Tη μνήμη των 15 νεκρών συναδέλφων μας την τιμούμε υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια στην εργασία, όχι με λόγια και συνθήματα, όχι με τρομοκρατία, που οδηγεί ακριβώς στην υπονόμευση της ασφάλειας, αλλά με συνειδητή πειθαρχία, που απορρέει απ' τη φύση της δουλειάς μας, με μια διοίκηση ανοιχτή και πρόθυμη να αφουγκράζεται τους εργαζόμενους και πάνω απ' όλα με τους εργαζόμενους δίπλα της και όχι απέναντί της".
Δυστυχώς οι τέσσερις νεκροί της πρόσφατης τραγωδίας που προστέθηκαν στον μακρύ κατάλογο, είναι τα νέα θύματα της ίδιας πολιτικής προσωπικού στα ΕΛΠΕ.
Δημοσιευτηκε στην εφημεριδα Αυγή
7 σχόλια :
Ωρε τι ειναι τουτος??? Συνδικαλιστης εργαζομεμων των ΕΛΠΕ??? Τα εχει μπερδεψει! Ωρε Κώτσια ασχολησου με το καλο της Ευρυτανιας και τα προβληματα της, που ο κοσμος της σε εξελεξε βουλευτη (τρομαρα του να'χει), και ασε τα ΕΛΠΕ! Αυτα απεχουν απο την Βελαωρα 350 χιλιομετρα! Ασχολεισου με πιο κοντινα σου προβληματα!
Αναφέρεται σε νεκρούς.. αθώους... θα πρεπε να μην ανέβει καν το σχόλιο σου... ντροπή σας..
Τρομάρα δική σου φίλε... Δημοκρατία έχουμε όποιον θέλουμε βγάζουμε..όχι οποίο θες εσύ. .
@ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΕΡΑΝΤΙΟΣ
Ο Κώτσιας ασχολιόταν με το συνδικαλισμό παράλληλα με την σκληρή εργασία του στα ΕΛΠΕ, τα λεφτά που έπερνε τα δούλευε και με το παραπάνω. Σε αντίθεση με άλλους προκατόχους του ευρυτάνες βουλευτές και πολιτευτές που δεν γνώριζαν ούτε καν σε ποια υπηρεσία ήταν διορισμένοι γιατί πολύ απλά δεν πάτησαν ποτέ. Κατά τα άλλα όμως τα κορόιδα οι έλληνες φορολογούμενοι τους πλήρωναν τσάμπα για να κάθονται και τους ψήφιζαν κι από πάνω. Για αυτά να σχολιάσεις φίλε από τον Απεράντιο και να σκεφτείς πως φτάσαμε σε τέτοια κατάντια σαν χώρα. Ο Κώτσιας έχει κάθε δικαίωμα να γράφει για εργαζομένους που χάσανε τη ζωή τους άδικα μοχθώντας για το ψωμί τους, πόσω μάλλον όταν (εάν θυμάμαι σωστά) οι δυο από αυτούς ήταν Ευρυτάνες. Για το έργο του και την προσφορά του στον τόπο είναι νωρίς ακόμα να σχολιάσουμε. Στο τέλος θα κριθεί κι αυτός.
Μπα! Μπα! Καλως τον! Και εσυ Αριστο μαζι του δουλευες τοσα χρονια? Σε εβαλε να τα γραψεις ή μηπως εισαι ο ιδιος που σχολιαζουμε? Οντως "δουλεψε" πολυ! Στο γραφειο των συνδικαλιστων των ΕΛΠΕ, εχεις δικιο! Λοιπον για να μην αρχιζουμε εδω μεσα και ξεφευγει το πραγμα (διοτι εχουν γνωση οι φυλακες) για το πρωτοξεκινημα του Κωτσια στην πολιτικη! Κοιτα λοιπον τα χαλια του νομου σου (εκτος και εαν εισαι απο δαυτους που σχολιαζουν απο καναν καναπε στην Αθηνα), οτι ο νομος εχει σοβαρα θεματα που πρεπει να επιλυθουν και δευτερευων τα κοτσαπδηματα (που λεμε εδω πανω) στα ΕΛΠΕ για λογους που ολοι καταλαβαμε γιατι πηγε!
@ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΕΡΑΝΤΙΟΣ
Δε με έβαλε κανένας να γράψω τίποτα, δεν είμαι υποχείριο κανενός αλλά σκεπτόμενος πολίτης που εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του. Μάλλον δεν έχεις αντιληφθεί ότι ο Κώτσιας γράφει για νεκρούς συνανθρώπους μας... Δε σέβεσαι τίποτα. Για τα χάλια της Ευρυτανίας να απευθυνθείς στους πολιτικούς και τους πολιτευτές που τον οδήγησαν εκεί, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δηλαδή. Και σε αυτό το σημείο σταματάω κάθε διάλογο με κάποιον που δε σέβεται τη μνήμη νεκρών ανθρώπων που πέθαναν εν ώρα εργασίας ειδικά.
Για νεκρούς ανθρώπους κάνει λόγο το κείμενο του Κώτσια κι ειδικά εν ώρα εργασίας. Δεν το σέβεσαι αυτό; Σε πειράζει μάλλον το γεγονός ότι το γράφει βουλευτής μιας περιοχής όπου ήταν μεγάλο κατόρθωμα να προέρχεται από την Αριστερά και όχι από κάποιο πολιτικό τζάκι. Τέλος, για τα χάλια της Ευρυτανίας να απευθυνθείς σε πολιτικούς και πολιτευτές που διοίκησαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια. Καμένη γη παρέλαβε ο Κώτσιας, σε τέσσερις μόλις μήνες τι να κάνει ο άνθρωπος;
Υ.Γ. Δε με έβαλε κανένας να γράψω το προηγούμενο σχόλιό μου, ούτε είμαι υποχείριο κανενός πολιτικού. Ελευθερία λόγου μας διασφαλίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Κι έτσι μπορούν να λένε τη γνώμη τους ελεύθερα και κάποιοι που φαίνεται να κάνουν κατάχρηση του δικαιώματος αυτού...
Δημοσίευση σχολίου