Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν μια εποχή αρκετά δύσκολη για την επιβίωση των ανθρώπων και πρώτο μέλημα για όλους ήταν η ανασυγκρότηση του τόπου μετά από μια δεκαετία πολέμου, κατοχής και εμφυλίων συγκρούσεων. Και αυτό έγινε μαζί με το όργωμα, τη σπορά, το θέρο, τον τρύγο, το κοπάδι και τη βάρκα και είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ένα θαύμα από άκρον σε άκρον της πατρίδας.
Μιας πατρίδας που όλοι σχεδόν και ο καθένας με τον τρόπο του έβαλαν πλάτη να σηκωθεί όρθια και το κατάφεραν μέχρι που ήρθαν αργότερα άλλοι «πατριώτες» και άλλος λίγο και άλλος πολύ, έβαλαν το χεράκι τους και την διέλυσαν.
Το αποτέλεσμα είναι πλέον ορατό και η αρχή μιας αντίστροφης πορείας, όπως αυτή στις αρχές της δεκαετίας του ’50 που δεν περίσσευε κανένας, μαζί με ότι χρήσιμο καινούργιο ήρθε στη ζωή μας, είναι κατά τη γνώμη μου η προτεινόμενη. Το κακό στην περίπτωση όμως είναι ότι από την πολύτιμη μαγιά εκείνου του κόσμου ελάχιστα ίχνη έχουν μείνει και από τους πρωταγωνιστές του μεταπολεμικού έπους της επιβίωσης οι περισσότεροι δεν είναι πια μαζί μας να μας διδάξουν πως με υπομονή, πίστη, αφοσίωση, αλληλεγγύη και αγάπη σε αυτό που κάνουν μπορεί να αναστηθεί πάλι ο τόπος και να ανοίξει η ψυχή μας.
Ο τόπος μας είναι ο ίδιος και πολλές έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει πως μπορεί να στηρίξει τους ανθρώπους που τον αγαπούν βεβαίως και τον προσέχουν σαν τα μάτια τους… (Στη φωτογραφία, ο Στέφος Τσιαγλής και γυναίκα του Παναγιώτα, στο χωράφι τους στο Αρματολικό Τρικάλων, την άνοιξη του 2004).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου