Έχεις πάντα αναμμένη
Και σκορπάς στην οικουμένη
Φως λευκό μοναδικό
Και θεούς μιά δωδεκάδα
Που σε ξέχασαν καημένη
Κι είσαι Ελλαδα μου σκυμμένη
Με ύφος μελαγχολικό
Της δημοκρατίας μάνα
Δάφνες φόρεσες για στέμμα
Ρουφηξες ποτάμια αίμα
Που διψούσες λευτεριά
Με τα μάτια σου τα πλάνα
Ρίξε το γλυκό σου βλέμμα
Στα παιδιά σου και Πολέμα
Νά 'ρθει πάλι ξαστεριά
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου