2 Η κρύα βρύση του χωριού..

Γράφει η Χαρίκλεια(Χαρά) Βλαχάκη
( Τριπόταμος καλοκαίρι 2011)
Καθισμένη στο πεζούλι της και κοιτάζοντας το καθαρό νεράκι της να τρέχει μέσα από τις ρίζες του γεροπλάτανου ανατρίχιασα............................
Το μυαλό μου άνοιξε ένα μικρό φεγγίτη και άρχισαν να ζωντανεύουν οι αναμνήσεις. ..αθάνατη Κφάλα!!
Από μικρό παιδί ερχόμουν να γεμίσω το παγουράκι μου κρύο νερό....πόσο πίσω με γυρίζεις....
Εκείνα τα χρόνια ο μοναδικός τρόπος να έχεις νερό στο σπίτι,ήταν να κουβαλάς με τις βαρέλες και τα παγούρια απο τις πηγές του χωριού,να πιούμε,να μαγειρέψουμε κ.τ.λ.
Η πέτρινη κούπα της έπαιζε πολλούς ρόλους, ένας από αυτούς ήταν η κάθε νύφη ,λίγες ημέρες μετά τον γάμο της πήγαινε στην βρύση μαζί με μικρά παιδιά (πιθανόν για γούρι)και έριχνε κέρματα στην κούπα, την ασήμωνε, στην συνέχεια τα μάζευαν τα παιδάκια, έπειτα (άγνωστο γιατί)έκανε ένα πασάλειμμα με βούτιρο τον πέτρινο τοίχο πάνω απο την κούπα .
Το νερό έπεφτε μέσα στα λούκια που είχαν φτιάξει οι χωριανοί για το πότισμα των ζώων,
Από την μια πλευρά ειδικά διαμορφωμένες τσιμεντένιες πλύστρες,που οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα,από την άλλη τα καζαναριά που έβραζε η αλυσίβα με τα δαφνόφυλλα και μοσχοβολούσε ο τόπος,ήταν το καλλίτερο απορρυπαντικό την εποχή εκείνη!!!!!!!!!
Πολλές φορές υπήρχε.... ουρά και περιμένανε να τελειώσει η μια νοικοκυρά,για να πιάσει την πλύστρα η επόμενη και ειδικά Χριστούγεννα Πάσχα που είχαν χοντρόρουχα και στρωσίδια ,ο
κόπανος αναστέναζε.....γέμιζαν οι πουρνάρες και οι φράχτες γύρω απο την βρύση από τσιόλια, μαντανίες ,βελέτζες,κουρελούδες χιράμια απλωμένα να στραγγίσουν,ούτε έκθεση προικιών να ήτανε!
Τούς καλοκαιρινούς μήνες το νερό λιγόστευε, μέχρι να έρθει η σειρά σου,να γεμίσεις (πολύς ο κόσμος τότε)μάθαινες τα νέα του χωριού από πρώτο χέρι,..γυναικεία υπόθεση ,
Σταγόνα δεν πήγαινε χαμένη,λίγα μέτρα απο την βρύση ήταν τα ποτιστικά κήπια,όλα καλοφυτεμένα με την σειρά χαιρότανε ή ψυχή σου να τα βλέπεις,έκοβες την ντομάτα και μοσχοβολούσε ο τόπος ...........
Τόση ώρα ούτε ένας άνθρωπος,ούτε βαρέλα, ούτε πλύσιμο, ούτε πότισμα,μόνο κανένα τσιροπούλι την επισκέπτεται ,όμως ακούραστη στο έργο της ,δεν την χρειάζονται πια το νερό είναι στα σπίτια όλων, την κοιτάζω με συμπόνοια ..έρχομαι για λίγο στη θέση της...... νομίζω ότι δεν βγάζει νερό αλλά δάκρυα ......
Μπαίνω σε άλλο τρυπάκι ,υπάρχει περίπτωση να της λείπουν όλα αυτά που έζησε?Αναζητά τις καλημέρες που άκουγε?Τα παιδιά που πλατσουρίζανε? Ο κόπανος που αναστέναζε?Οι νύφες που την ασήμωναν? Ποιος ξέρει....
Ένα παράξενο συναίσθημα με κυριεύει ,,,λένε η τρέλα και η λογική είναι αδελφές,πάω κοντά και ενώ δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω φοβάμαι πώς θα με ακούσουν ,σκύβω πίνω λίγο νεράκι ,ρίχνω και στο πρόσωπό μου να ενώσουμε τα δάκρυά μας και της ψιθυρίζω""
-Ευχαριστώ για όλα όσα μας πρόσφερες!!!!
Μπορεί να είχε ανάγκη να το ακούσει ,τόσο κόσμο ξεδίψασε,τόσα χρόνια μας εξυπηρετούσε ,... ίσως να το ξανάκουσε , η να το είχα ανάγκη εγώ να την ευχαριστήσω!
Ξεκίνησα να φύγω ένιωθα ανακουφισμένη,σαν να έβγαλα μια υποχρέωση,σαν να έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΧΑΡΑ-ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΒΛΑΧΑΚΗ